نقش یادگیری مشارکتی بر ارتقای عملکرد آموزشی و تربیتی دانش آموزان

از دیرباز، روش باهم فکر کردن یکی از روش های موثر یادگیری در میان دانش آموزان و دانشجویان بوده و این سوال که چه تفاوت های اساسی بین روش مشارکتی وسایر فعالیت های آموزشی وجود دارد، پرسش این پژوهش بوده است و از آنجا که در مدارس کنونی دیگر نمی توان با روش های سنتی جامعه، افراد را به سوی یک تحول پیچیده وپیشرفت سوق داد، ضرورت و اهمیت این تحقیق می باشد و تبیین نقش یادگیری مشارکتی بر ارتقای عملکرد آموزشی و تربیتی دانش آموزان هدف این تحقیق است و اینکه یافته های دو عامل تاثیرگذار در تمام روش های مشارکتی از جمله : ساختار مشوق مشارکتی و ساختار وظیفه مشارکتی که منظور از ساختار مشوق مشارکتی، این است که دانش آموزانی که به صورت مشارکتی فعالیت می کنند و در دریافت پاداش به هم وابسته اند و ساختار وظیفه مشارکتی، موقعیت هایی هستند که به دانش آموز ان اجازه می دهند با هم روی بعضی از وظایف کارکنند و کوشش های خود را به منظور دستیابی به اهداف آموزشی، هماهنگ و همسان سازند، تفکیک و تمایز روش یادگیری مشارکتی از سایر گروه های کوچک یاددهی یادگیری را می توان در عامل انگیزه جستجو کرد، از یافته های این پژوهش بوده که بنا به نتایج حاصله از این پژوهش، ساختار اهداف مشارکتی بسیار سودمندتر از ساختارهای رقابتی است؛ زیرا که فرایند یادگیری مشارکتی، انگیزه را برای انجام وظایف عمومی تقویت و با تعامل و تبادل افکار بیشتر، دوستی را در میان اعضای گروه گسترش میدهد و مهارتهای مهم زندگی از قبیل: صحبت کردن،گوش دادن، سازگاری، همنوایی و حل مسائل گوناگون، از طریق تجارب روش مشارکتی تجربه میکنند. براساس نتایج این پژوهش، پیشنهاد شده است که وزارت آموزش و پرورش به عنوان مهمترین رکن تربیتی افراد جامعه، بتواند گامی مهم و کاربردی در جهت آماده کردن قشر جوان جامعه برای موفقیت در زمینه های فرهنگی،اقتصادی و سیاسی و بخصوص زندگی اجتماعی بردارد و افرادی متدین و جامعه پذیر بدون قانون شکنی در جامعه را تربیت کند، که با روش یادگیری مشارکتی بتوانند چالش های موجود را شناسایی و با خلاقیت های لازم و تقویت این روش، اهداف آموزش و پرورش را محقق سازند.

کلیدواژه ها:

انگیزش ، دانش آموزان ، نظام تعلیم و تربیت ، یادگیری مشارکتی