اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) بر خستگی و انعطاف پذیری روانی پرستاران بخش کرونا بیمارستان های شهر اصفهان

اعضای کادر درمان در خط اول مقابله با همه گیری های خاص قرار دارند. در این میان، پرستاران نقش مهمی در ارائه مراقبت های بهداشتی دارند، چرا که بزرگترین نیروی انسانی فعال سازمان های مراقبتی بهداشتی محسوب می شوند. بنابراین این هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خستگی روانی و انعطاف پذیری روانشناختی در پرستاران شاغل در بخش کرونا بیمارستان های شهر اصفهان بود. طرح پژوهش حاضر نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه ی پرستاران شاغل در بخش کرونایی بیمارستان های شهر اصفهان در بازه زمانی تیر و مرداد ماه سال۱۴۰۰ بودند و از بین آنها ۳۲ نفر (هر گروه ۱۶ نفر) در دو گروه درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد ( ۱۶ نفر) و گروه گواه ( ۱۶ نفر) با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. گروه آزمایش ۸ جلسه تحت درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد قرار گرفت. داده ها با استفاده از پرسشنامه انعطاف پذیری روانشناختی توسط دنیس و وندروال ( ۲۰۱۰ ) و پرسشنامه سنجش چندبعدی خستگی اسمتس ( ۱۹۹۶) گردآوری شدند . برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش تحلیل کوواریانس تک متغیری با استفاده از نسخه ۲۲ نرم افزار SPSS استفاده شد. نتایج نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خستگی روانی (P<۰/۰۰۱) و انعطاف پذیری روانشناختی (P<۰/۰۰۱) در پرستاران به طور معنادار تاثیر دارد. این نتایج نشانگر آن است که می توان از درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد برای ارتقا و بهبود شاخص های روانشناختی پرستاران استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد ، خستگی روانی ، انعطاف پذیری روانشناختی