بررسی رابطه میان تمایزیافتگی خود و سبک های عشق ورزی با رضایت زناشویی

رضایت زناشویی حالتی است که همسران در آن از ازدواج با یکدیگر احساس شادی و کامیابی می کنند. تمایزیافتگی خود را به عنوان درجه ای که در آن فرد قادر است بی ن کارکرد عقلانی- هیجانی و صمیمت- خودمختاری در روابط تعادل برقرار کند، تعریف می کنند و سبک های عشق ورزی به این اشاره دارد که چگونه افراد، عشق را تعریف، یا چگونه عش قورزی می کنند. هدف تحقیق حاضر، بررسی رابطه انواع سبک های عشق ورزی و سطح تمایزیافتگی خود با رضایت زناشویی در زوج های شهر اصفهان (دانشگاه اصفهان) است ، بنابراین با توجه به اهمیت رضایت زناشویی د ر افزایش کارکرد خانواده و ضرور ت مطالعه عوامل مرتبط با آن، رابطه بی ن سطح تمایزیافتگی خود و سبک های عشق ورزی با رضایت زناشویی بررسی شد. نتایج نشان می دهد که بین سبک عشق ورزی اروس با رضایت زناشویی رابطه مثبت (مستقیم) و معناداری وجود دارد، اما بین سایر مولفه های سبک های عشق ورزی با رضایت زناشویی رابطه معناداری وجود ندارد. همچنین بین مولفه های تمایزیافتگی خود (واکنش پذیری عاطفی، جایگاه من، گریز عاطفی و هم آمیختگی با دیگران) با رضایت زناشویی رابطه معنی داری وجود ندارد.

کلیدواژه ها:

رضایت زناشویی ، تمایزیافتگی خود ، سبک های عشقورزی