بررسی روش های ارزیابی افراد تیزهوش و مسائل سنجش آن

ارائه ی خدمات تخصصی به افرادی که خاص هستند، نیازمند ارزیابی و شناسایی رویه های ویژه است تا مطمئن شویم که این خدمات را کسانی استفاده می کنند که شامل این قضیه می باشند و افراد دیگر از آن بهره نمی برند. آموزش افراد تیزهوش یکی از این خدمات ویژه است، لذا رویه های ارزیابی برای این قشر لازم می باشند. برنامه های آموزشی خاص برنامه های آموزشی خاص تنها برای افراد تیزهوش نیستند بلکه برای ناتوانان نیز می باشند. درنتیجه، تعاریف و رویه های عملیات در شهرهای متخلف و حتی مدارس مختلف در یک شهر باهم متفاوت هستند. لذا مقاله ی کنونی، ویژگی هایی را ارائه می کند که به عنوان نشانگرهای اولیه ی استعداد هستند و همچنین برخی راه های ارزیابی آن ها را به بحث می گذارد. مشکلات در ارزیابی (تاثیرات بالاترین نمرات بر ارزشیابی هنجاری) نیز موردبحث قرار می گیرند. در غیاب تعاریف همخوان و معیارهای رسمی که می توانند به برخی جنبه های تعریف با قابلیت اطمینان و اعتبار بپردازند، ارزیابی و شناسایی افرادی که تیزهوش هستند، یک کار برداشت گرایانه است که در آن افراد با نمونه های ضعیف از چیزی مقایسه می شوند که تیزهوش نامیده می شود.

کلیدواژه ها:

ارزیابی ، تیزهوش ، شناسایی ، مفهوم تیزهوش ، مسائل سنجش