قوانین مشارکت برای ورزشکاران دارای اختلال هویت جنسیتی: سه نهاد بین المللی ورزش (IOC, IAAF, WR)

در دهه ۱۹۹۰ آگاهی از حقوق افراد دارای اختلال هویت جنسیتی در آمریکای شمالی و اروپای غربی آغاز شد. در نتیجه از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۰ میلادی قوانینی برای حمایت از حقوق بشر افراد دارای اختلال هویت جنسیتی در بسیاری از کشورها و مناطق تصویب شد مانند: قانون به رسمیت شناختن جنسیت (۲۰۰۴) در بریتانیا که استثنایی را در مشارکت ورزشی افراد دارای اختلال هویت جنسیتی ایجاد کرد. اخیرا بحثهای زیادی در مورد گنجاندن ورزشکاران دارای اختلال هویت جنسیتی در مسابقات ورزشی نخبگان وجود داشته و این مباحث بر روی تفاوتهای زیستی )زنان دارای اختلال هویت جنسیتی و زنانی که اختلال هویت جنسیتی ندارند) متمرکز است. هدف این مقاله مرور قوانین مشارکت برای ورزشکاران دارای اختلال هویت جنسیتی توسط سه نهاد بین المللی ورزش، کمیته بین المللی المپیک (IOC)، اتحادیه بین المللی فدراسیون های دوومیدانی (IAAF) و راگبی جهانی (WR) می باشد که در یک بررسی مروری، با جستجو در پایگاه های علمی و بررسی نوشته های دردسترس، داده ها گردآوری شدند. کمیته بین المللی المپیک و دوومیدانی جهانی برای اولین بار در دهه ۱۹۴۰ مقرراتی را برای کنترل دسترسی به بخش زنان معرفی کردند. در سال ۲۰۰۴ IOC برای اولین بار در بازیهای المپیک به زنان دارای اختلال هویت جنسیتی اجازه داد تا در رده زنان شرکت کنند. اجماع استکهلم به زنان دارای اختلال هویت جنسیتی که تحت عمل گنادکتومی قرار گرفته و دو سال هورمون درمانی شدند پس از جراحی و همه تغییرات قانونی مرتبط، اجازه داد تا با زنان دیگر در المپیک رقابت کنند. همچنین سیاست جدید ۲۹۱۴ IOC نشان میدهد که ورزشکاران مرد دارای اختلال هویت جنسیتی می توانند بدون هیچ محدودیتی در رده مردان رقابت کنند. اگر ورزشکاران زن دارای اختلال هویت جنسیتی حداقل ۴ سال جنسیت خود را زن اعلام کرده باشند و سطح تستوسترون خون آنها حداقل ۱۲ ماه قبل از مسابقه کمتر از ۱۰ نانومول در لیتر باشد میتوانند در رده زنان شرکت کنند. در سال ۲۰۱۹ کمیته بین المللی المپیک همه ورزشکاران را از رقابت در رده زنان محدود کرد مگر اینکه سطح تستوسترون طبیعی خود را به کمتر از ۵ نانومول در لیتر کاهش دهند. این سطح اخیرا در سال ۲۰۲۱ به ۱۰ نانومول در لیتر افزایش یافت و نیاز اضافی به این سطوح، حداقل ۱۲ ماه قبل از رقابت اعلام شد. نتایج نشان داد که همه فدراسیونهای ورزشی مایل به پیروی از دستورالعمل های ۲۹۲۱ IOC نیستند. دو و میدانی جهانی مصمم است به قوانین مربوط به افراد دارای اختلال هویت جنسیتی مبتنی بر تستوسترون در سال ۲۰۱۹ پایبند باشد. درحالیکه راگبی جهانی همچنان بر ممنوعیت زنان دارای اختلال هویت جنسیتی در رقابتهای بین المللی زنان در سال ۲۰۲۰ تاکید میکند. این واقعیت که سه نهاد اصلی بینالمللی حاکم یعنی کمیته بین المللی المپیک، اتحادیه بین المللی فدراسیون های دوومیدانی و راگبی جهانی می توانند در مورد سه سیاست بسیار متفاوت برای ورزشکاران دارای اختلال هویت جنسیتی تصمیم بگیرند، نشاندهنده دشواری ایجاد توافق جهانی در مورد مقررات افراد دارای اختلال هویت جنسیتی برای ورزش است.

کلیدواژه ها:

قوانین مشارکت ، ورزشکاران ، افراد دارای اختلال هویت جنسیتی