رضایت آگاهانه بیمار روانی در قرارداد درمان

روانپزشکی و قانون در مقاطع مختلف بایکدیگر همگرایی دارند. یکی از نقاط مهم این تعامل در بحث رضایت آگاهانه نمایانگر می شود. رضایت آگاهانه از اصول اخلاقی و قانونی مهمی است که باید در رابطه درمانگر-درمانجو مدنظر قرار گرفته شود تا منافع بیمار دچار مخاطره نگردد. حال اگر این موضوع را در مورد بیمار روانی بررسی کنیم ، چالش های مهم دیگری نیز ایجاد می شود. پژوهش حاضر به بررسی این عوامل از جمله منابع خطا در قضاوت متخصصان در سنجش و تشخیص و تاثیر آن بر اهلیت و درنتیجه رضایت آگاهانه فرد در قالب قرارداد درمان پرداخته است . قرارداد درمان نوعی تعهد است که لازمه آن رضایت طرفین است اما در مورد بیماران روانپزشکی گاه این رضایت در سایه فقدان اهلیت قرار می گیرد و باعث ایجاد چالش هایی می شود که در نهایت می تواند سبب تضییع حقوق آنها شود. بنابراین به منظور پیشگیری و از طرفی ارتقای حقوق بیمار روانی ، نظارت بیشتر بر ارزیابی کارشناس و تغییراتی از جمله استاندارد شدن ارزیابی و سنجش کفایت فرد لازم به نظر می رسد.

کلیدواژه ها:

رضایت آگاهانه ، بیمار روانی ، قرارداد درمان