جایگاه پدیده افشاگری در نظام سلامت ایران

افشاگری همواره یکی از طرق کشف فساد در سازمانها و نهادهای حاکمیتی و ادارات به شمار می رفته است که بعضا ممکن است در ابتدا از حیث اخلاقی بدعت آمیز به نظر برسد اما در سطح کلان و به خصوص هنگامی که موضوع جان و سلامت انسانها به میان آید موجب پیشگیری از فساد بالقوه و کشف عناصر نامطلوب در سازمان های متصدی امر سلامت است . نظام سلامت و بهداشت و درمان یکی از حوزه های معد برای عاملان فساد و سوءاستفاده متصدیان آن است به ویژه هنگامی که بحرانی در سطح وسیع همانند یک بیماری اپیدمیک همانند بیماری کووید ۱۹ که اخیرا نظام سلامت جهانی را تحت مخاطره قرار داد، رخ می دهد شرایط فساد در حوزه های مختلف سلامت ازجمله خرید و فروش و تولید دارو و فرآوردههای دارویی ، خدمات رسانی ، شناسایی عوامل بیماری و تولید واکسن و توزیع آن و ... بیش از شرایط عادی مهیا می شود بدین ترتیب اهمیت پدیده افشاگری در چنین شرایطی نمایان می شود همچنین ازجمله سوالاتی که ذهن پژوهشگران را مشغول کرده این است که آیا افشاگری خیانت به سازمان است یا خدمت به جامعه ؟ پژوهش حاضر با روش توصیفی - تحلیلی به بررسی امکانسنجی پدیده افشاگری در نظام سلامت می پردازد و موانع و طرق آن را مورد بررسی قرار می دهد یافته ها حاکی از آن است که در نظام سلامت حمایت های قانونی از افشاگران چندان موثر نبوده و همین امر موجب عدم تشویق آنها بر افشاگری فساد در حوزه سلامت و مکتوم ماندن فساد می شود بنابراین لازم است تا این حمایت ها به صورت روشن و موثر صورت پذیرد تا در صورت مواجه شدن با فساد، شخص افشاگر از مخاطرات بعدی مصون شده و در نتیجه عاملی جهت پیشگیری از فساد در نظام سلامت باشد.

کلیدواژه های جایگاه پدیده افشاگری در نظام سلامت ایران:

امکان سنجی ، افشاگری ، نظام سلامت ، بهداشت و درمان