بررسی مضامین عرفانی در سروده «کیف صعد ابن الصحراء الی الشمس» اثر عبدالله الصیخان

دلالت­های لایه­ای و چندگانه اصطلاحات و نمادهای عرفانی، سبب گردیده تا شاعران معاصر عربی برای بیان اندیشه­های و دغدغه­های زمانه خویش از زبان عرفان بهره­جویند تا ضمن غنا بخشیدن به آثار خویش، مخاطب را در دریافت مفاهیم و پیام­ها دچار چالش و کنکاش ذهنی نمایند تا از این رهگذر، تامل دوچندان در آثار آنان کرده و به رمزگشایی از اندیشه صاحبانش همت­کنند. عبدالله الصیخان یکی از  شاعران معاصر سعودی است که با تامل در آثار او می توان ردپای مضامین عرفانی را مشاهده­نمود و کاربست زبان عرفان و تصوف در سروده­هایش رنگ بدیعی به شعرش بخشیده است. وی در سروده (کیف صعد ابن الصحراء الی الشمس) به بیان برخی مضامین و اصطلاحات عرفانی پرداخته­است. این مقاله برآن است تا با روش توصیفی-تحلیلی به بررسی مضامین و مفاهیم عرفانی در این سروده بپردازد. شاعر مضامین عرفانی را در جهت بیان افکار و اندیشه­های خود به­کاربرده­است ابن الصحراء در این سروده  نماد یک انسان بدوی است که به­دنبال کشف حقیقت و معرفت و کمال و به دنبال سیرعرفانی است یا اینکه او نماد خود شاعر است که سفر خود را از زمین به سوی آسمان آغازکرده­است تا به خورشید دست­یابد. او می کوشد تا با پشت سرگذاشتن مراحل عرفانی به تجلی­گاه حق دست­یابد و با فراخوانی شخصیت ابن صحرا برآنست تا پوشیده و در پرتو این مضامین آرا و اندیشه­های خود را بیان­کند.

کلیدواژه ها:

مضامین عرفانی ، عبدالله الصیخان ، معراج ، شعر معاصر عربی