بررسی ترجمه ی الهام دارچینیان از رمان «من او را دوست داشتم» نوشته ی آنا گاوالدا بر اساس نظریه ی وینه و داربلنه

وینه و داربلنه در سال ۱۹۸۵ روشی اصولی برای تحلیل، بررسی و نقد ترجمه را در اثری با عنوان سبک شناسی تطبیقی فرانسه و انگلیسی: روش ترجمه ، تبیین و تشریح میکنند. این دو پژوهشگر کانادایی هفت تکنیک مختلف را، که معمولا مترجمین به صورت خودآگاه یا ناخودآگاه از آنها استفاده میکنند، ذیل دو دسته بندی کلی ترجمه مستقیم و ترجمه غیرمستقیم، تعریف میکنند. این شیوه نظام مند در طبقه بندی فنون ترجمه الگوی مناسبی است که برای نقد و بررسی ترجمه های مختلف به کار میرود. این مقاله نیز، با استفاده از همین الگو به تحلیل ترجمه ی رمان من او را دوست داشتم اثر آنا گاوالدا از الهام دارچینیان می پردازد. نگارندگان این تحلیل در صدد هستند چگونگی ترجمه این کتاب را تجزیه و تحلیل کنند و چرایی انتخاب های مترجم را مورد واکاوی قرار دهند تا مشخص شود "مترجم با چه رویکردی ترجمه حاضر را در دسترس مخاطبان قرارداده و علت پیروی از این گرایشات چیست؟ " یافته های این بررسی حاکی از آن است که الهام دارچینیان بیشتر به چهار شیوه ای که در حیطه ترجمه غیرمستقیم قرار میگیرند رجوع داشته و از میان آنها نیز تغییر بیان را با بالاترین بسامد مورد استفاده قرار داده است. بنابراین، به نظر میرسد دغدغه مترجم بیش از آنکه معطوف به حفظ سبک و سیاق نویسنده باشد، متوجه مخاطب فارسی زبان جهت ارائه ترجمه ای روان، قابل درک، و دلپذیر بوده است.

کلیدواژه ها:

وینه و داربلنه ، ترجمه ، من او را دوست داشتم ، آناگاولدا ، الهام دارچینیان