تحلیل مولفه آزادی در اشعار حسین منزوی و قیصر امین پور

آزادی یکی از مولفه های ادبیات پایداری است که باتوجه به مفهوم عام خود، در چند مولفه دیگر از ادبیات پایداری مثل جنگ، انقلاب مبارزه با استبداد، اعتراض و... نمود پیدا می کند. گاهی منظور از «آزادی»، آزادی از چنگال دشمن خارجی است، گاهی مقصود، آزادی از بند ظلم و ستم دشمن داخلی است، و گاهی دشمنی درکار نیست، بلکه انسان به دنبال آزادی از بند نفس خویش است. حسین منزوی وقیصر امین پور از شاعران برجسته ادبیات معاصر هستند که همواره فریاد آزادی و آزادی خواهی سر داده اند و در اشعار خود به حد چشم گیریبه این مفهوم پرداخته اند. در این پژوهش سعی بر آن بوده که با استفاده از روش کتابخانه ای، توصیفی_تحلیلی، علاوه بر اعمالتقسیم بندی برای حالت های مختلف آزادی (از بند دشمن داخلی، از بند دشمن خارجی و از بند نفس)، با بررسی اشعار این دو شاعر، به دنبال پاسخ به این سئوال باشیم که «نگاه و رویکرد منزوی و قیصر نسبت به مفهوم آزادی چیست؟» با اینکه منزوی و قیصر، نسبت به «آزادی از بند دشمن خارجی» تقریبا دیدگاه همسانی دارند، اما درمورد «آزادی از بند دشمن داخلی» کمی متفاوت از هم هستند و سرانجام، اوج این تفاوت ها در مفهوم «آزادی از بند نفس» نمایان می شود؛ منزوی اسارت انسان دربند نفس را همیشگی، و تنها راه آزادی از آن را مرگ می داند در صورتی که قیصر نگاهی متمایز دارد.

کلیدواژه ها:

آزادی ، ادبیات پایداری ، حسین منزوی ، قیصر امین پور