خوانش صوفیانه و عارفانه غزالی از سیاست ایران شهری

گرایش غزالی به جهان­بینی و زیست صوفیانه، به­ویژه پس از رخداد توبه او، بینش سیاسی­اش را تحت تاثیر قرار داد. تاثیر این واقعه بر عزلت­گزینی­های غزالی و تقویت هرچه بیشتر جهان­نگری صوفیانه او چشمگیر بود، به نحوی که زبان ویژه­­اش، به­عنوان یک صوفی برجسته، در تحریراتش به شکل اعم و مکاتیب سیاسی او به شکل خاص بازتاب یافت. این در واقع نوعی تجربه فکری بود که به پشتوانه تجارب زیسته غزالی در زمینه زیست صوفیانه و پرهیزکارانه، به نزدیکی و تلفیق هرچه بیشتر بینش عرفانی و اصول سیاست ایران­شهری نزد او انجامید. در نتیجه، خطاب­های او به سلاطین و ارکان قدرت و سلطنت به جانب توصیه­های زهدگرایانه، پرهیزکارانه و معنویت­گراتر و عاقبت­اندیشانه­تر معطوف شد. این پدیده­ بر ادبیات تفسیری او، به­ویژه بر مکاتیب سیاسی­اش، عمیقا تاثیر گذاشت. فرضیه این پژوهش این است که توبه غزالی موجب تلفیق و امتزاج هرچه بیشتر دو چشم­انداز سیاست ایران­شهری و بینش عرفانی صوفیانه در آرای او شد، به گونه­ای که او مفاهیمی همچون عدل، سلطنت، قدرت، مالیات، وزارت و غیره را در زمینه­ای آن­جهانی و صوفیانه تفسیر و تاویل کرد. در این پژوهش، به روش تحلیلی و بر مبنای رساله مکاتیب، تاثیر جهان­بینی و زیست­جهان غزالی بر آفرینش روایتی عرفانی صوفیانه از سیاست ایران­شهری مورد تامل قرار خواهد گرفت.

کلیدواژه ها:

غزالی ، سیاست ، ایران شهر ، جهان بینی صوفیانه ، زبان عرفانی