تاثیر طرحواره درمانی گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر عزت نفس جنسی و فرسودگی زناشویی زنان تحت دیالیز

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر طرحواره درمانی گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر عزت نفس جنسی و فرسودگی زناشویی زنان تحت دیالیز انجام شد. روش کار: جامعه آماری پژوهش را کلیه زنان متاهل دیالیزی مراجعه کننده به انجمن حمایت از بیماران دیالیزی خراسان رضوی در سال ۱۴۰۱-۱۴۰۰ تشکیل دادند. نمونه آماری شامل ۳۰ زن متاهل تحت دیالیز در شهر مشهد بود که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمون (۱۵ نفر) و شاهد (۱۵ نفر) جایگزین شدند. داده ها از طریق شاخص عزت نفس جنسی برای زنان-فرم کوتاه  (SSEI-W-SF) و اندازه گیری فرسودگی زناشویی زوجین (CBM)  به دست آمد. گروه آزمون به مدت ۱۰ جلسه ۱۲۰ دقیقه ای در طرحواره درمانی گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد شرکت کردند در حالی که گروه شاهد هیچ نوع مداخله ای دریافت نکردند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل واریانس اندازه گیری های مکرر فاکتوریل استفاده شد. یافته ها: نتایج تحلیل واریانس اندازه گیری های مکرر نشان داد که بین دو گروه آزمون و شاهد در متغیرهای عزت نفس جنسی و فرسودگی زناشویی در پس آزمون و پیگیری تفاوت معناداری وجود دارد (p<۰.۰۵). نتیجه گیری: به نظر می رسد طرحواره درمانی گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد باعث افزایش عزت نفس جنسی و کاهش فرسودگی زناشویی در زنان تحت دیالیز می شود.

کلیدواژه ها:

درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد ، دیالیز ، عزت نفس جنسی ، فرسودگی زناشویی ، طرحواره درمانی