رابطه ترومای دوران کودکی با افکار خودکشی با توجه به نقش واسطه ای طرحواره های ناسازگار اولیه

مقدمه: آسیب­ها و تروماهای دوران کودکی می­تواند تاثیر عمیقی بر ویژگی­های روانشناختی افراد در طول زندگی بگذارند. تروماهای دوران کودکی می­توانند در شکل­گیری طرحواره­های ناسازگار و بروز افکار خودکشی­گونه در بزرگسالی موثر باشند. پژوهش حاضر با هدف مدل­یابی افکار خودکشی بر اساس ترومای کودکی با نقش میانجی طرحواره­های ناسازگار اولیه انجام شد. روش کار: این پژوهش از لحاظ روش از نوع مطالعات همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش حاضر را تمامی بزرگسالان شهر تهران که سابقه ناملایمات جسمی و جنسی در دوران کودکی داشتند، تشکیل دادند. نمونه شامل ۳۰۰ نفر با سابقه ناملایمات کودکی بودند که با شیوه نمونه­گیری در دسترس انتخاب شدند. به منظور سنجش متغیرهای پژوهش از پرسشنامه­های ترومای دوران کودکی (CTQ)، پرسشنامه افکار خودکشی بک (BSSI) و پرسشنامه طرحواره های ناسازگار (YSQ-SF) استفاده شد. داده­ها به شیوه تحلیل مسیر با استفاده از نرم­افزار ایموس (Amos) بررسی شد. یافته­ ها: یافته ها نشان داد که اثر مستقیم ترومای دوران کودکی بر افکار خودکشی به صورت مثبت معنادار است (۰۵/۰P<). همچنین، نتایج نشان داد که طرحواره­های ناسازگار اولیه در رابطه بین ترومای دوران کودکی با افکار خودکشی نقش میانجی ایفا می­کنند (۰۵/۰P<). نتیجه ­گیری: بر اساس نتایج پژوهش حاضر طرحواره­های ناسازگار اولیه رابطه بین افکار خودکشی و ترومای دوران کودکی را میانجی­گری می­کنند و برای کار بر روی افکار خودکشی باید به نقش طرحواره­ها و تجربه­های ناگوار دوران کودکی پرداخت.

کلیدواژه ها:

Suicidal thoughts ، Maladaptive schemas ، Childhood trauma ، افکار خودکشی ، طرحواره های ناسازگار ، ترومای دوران کودکی