اثربخشی برنامه مداخله ای کودکان طلاق بر ادراک کودکان از طلاق والدین: پژوهش مورد منفرد

هدف: هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر برنامه مداخله ­ای کودکان طلاق بر ادراک کودکان از طلاق والدین بود. روش: روش پژوهشی مورد منفرد (A-B) و جامعه آماری پژوهش، شامل کودکان دختر طلاق شهر بومهن بود که از میان آنها سه کودک از طریق نمونه ­گیری در دسترس انتخاب شدند. جهت گردآوری داده­ ها، پرسشنامه ۳۱ سوالی محقق ساخته ادراک کودکان از طلاق والدین (CPPDQ) استفاده شد. روایی پرسشنامه ­بر اساس روایی محتوایی و صوری مورد تایید متخصصان قرار گرفته و پایایی پرسشنامه با ضریب آلفای کرانباخ برای کل پرسشنامه ۸۶/۰ گزارش شده است. پس از یک جلسه خط پایه برای هر کودک برنامه مداخله­ ای به هر یک از کودکان، به صورت انفرادی در ۸ جلسه هفتگی هر جلسه ۴۵ دقیقه ارائه و ادراک کودکان بعد از هر جلسه، و در مرحله پیگیری مجددا اندازه ­گیری، و داده­ ها بر اساس تحلیل دیداری و شاخص ­های آماری توصیفی تحلیل شد. یافته­ ها: یافته ­ها نشان داد برای هر سه آزمودنی میانگین، میانه، روند و درصد غیرهمپوشی داده ­های مداخله بر ادراک شرکت­ کنندگان موثر بود و برنامه مداخله ­ای کودکان طلاق در افزایش احساسات و نگرش مثبت، کاهش احساسات منفی نسبت به طلاق والدین، بهبود روابط با والدین و همسالان و افزایش احساس شایستگی در کودکان موثر بوده است. نتیجه ­گیری: بر اساس نتایج، برنامه مداخله ­ای کودکان طلاق را می ­توان به عنوان روشی موثر برای بهبود ادراک کودکان در واکنش به طلاق والدین­شان تلقی کرد و در مراکز مشاوره و آموزشی می­توان از آن استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

برنامه مداخله ای ، ادراک کودکان ، کودکان طلاق ، پژوهش مورد منفرد