واکاوی فقهی خروج فرد مبتلا به کرونا از منزل و انتقال ویروس به دیگران

بیماری کرونا (کووید ۱۹)، مرضی است که تمام دنیا را فراگرفته و هر روز جان تعداد زیادی را می گیرد و افراد زیادی را به کام مرگ میکشاند. این بیماری مسری است و فرد مبتلا به بیماری کرونا می تواند با حضور در اجتماع، ویروس کرونا را به دیگران منتقل سازد. یکی از پرسش های مطرح در فقه اجتماعی، آن است که حکم خروج فرد مبتلا به بیماری کرونا از منزل خویش و حضور در اجتماع چیست؟ فرد مبتلا به بیماری کرونا، یا از بیماری خویش آگاهی دارد و یا از آن بیخبر است و در صورت آگاهی از بیماری نیز یا با اختیار خویش از منزل خارج میشود و یا مضطر به خروج از منزل است. باید با تدبر در آیات و روایات به پاسخ درخور مساله در همه صور مفروض آن رسید. از نظر بیان حکم نیز گاهی پیرامون حکم تکلیفی و زمانی نیز پیرامون حکم وضعی آن بررسی صورت می گیرد. در پژوهش حاضر با استفاده از روس تحلیلی توصیفی و بهرهگیری از آیات و روایات و قواعد فقهی به این نتیجه رسیدیم که هرچند خروج فرد مبتلا به بیماری کرونا در حالت اختیار، حرام و در حالت جهل و یا اضطرار جایز است، ولی در تمام موارد چنانچه موجب انتقال ویروس کرونا به دیگران و مرگ و یا آسیب رساندن به بافتهای بدن آنان گردد، از نظر حکم وضعی ضامن است.

کلیدواژه ها:

کرونا ، ویروس کرونا ، حکم تکلیفی ، حکم وضعی ، انتقال ویروس