معرفت شناسی استعاری در مثنوی

از مسائل اساسی و عمدهی فلسفه به ویژه فلسفه ی تعلیم و تربیت و مثنوی معنوی مسأله معرفت و شناخت می باشد. تبیین جایگاه ، ارزش ، ماهیت، اصو ل ، قوانین ، نظریه ها ، روش ها ،ابزارها و منابع معرفت اقیانوس زخّار مثنوی که نتیجه ی تراوشات ذهنی ژرف ، سترگ ، سیال وجوشان است راه را برای پرورش اذهان خلاق وآزاد که از اهداف عمده ی تعلیم وتربیت الهی است آماده و هموار می نماید. آبشخورمثنو ی قران کریم و احادیث نبوی و علوی (کتاب وعترت ) است واین دو گوهر نفیس، ارزش فراوانی برای معرفت و صاحبان آن قائلند و در باره ی آن می فرمایند «آیا آنهایی که می دانند با آنهایی که نمی دانند و آگاه نیستند برابرند؟ تنها خردمندان پند می پذیرندم» (زمر9،39 ) قرآن کریم وعارفان اصیل وحقیقی بشر را به ژرف اندیشی در باره ی تمام امور به ، ویژه ژرف اندیشی در باره ی خود فرا می خوانند تا بدان وسیله هم خدا ی خو یش رابشناسند و هم فاصله ی هست ها وبایدها را کم نمایند وخسران های ذهن ی خو یش را به حداقل برسانند. دراین مقاله پاره ای از مفاهیم عمده ی معرفت در مثنو ی معنو ی مطرح و به اختصار تحلیل و بررسی می شود تا نقطه ی آغازینی برای علاقه مندان به مباحث معرفت شناسی از منظر مولانا باشد و بحث در باره ی پاره ای از مفاهیم نیز به فرصتی دیگر موکول می شود.

کلیدواژه ها:

معرفت و شناخت ، یادگیری ، فلسفه ی آموزش و پرورش ، مولوی ، مثنوی معنوی