پیوند عرفان شیعی با شعرعاشورایی

رخداد شگفت عاشورا، در همیشه تاریخ ، از زوایا و دیدگاههای گوناگون ، در ارکان جامعه بزرگ اسلام اثرنهاده است . ادبیات وشعر عاشورا اگر نگوییم پیش ازمحرم سال شصت ویک هجری بی گمان همزمان با این رویداد بی همانند آغاز می شود و دروازه ای بی کران در ادب عربی و فارسی به نام ادب الطف یا ادبیات عاشورا گشوده می گردد. ازدیرباز حادثه عاشورا در دفترهای نظم و نثر پارسی بازتاب و پیوندی عمیق دارد و اینگستردگی و رواج و گسترش سوگواری ها درباره آن امام را می نمایاند. بسیاری از شاعرانی که دراین باره سروده هایی دارند، اهل تشیع نبوده اند، اما با نگرشی راستین به دین می نگریسته اند. آن گونه که سیف فرغانی قصیده ای کامل با ردیف «بگریید» در این باره سروده است و عطار و مولوی ودیگران نیز سروده هایی در این باره دارند. مقوله عرفان شیعی و شعرعرفانی عاشورا یا نگاه به واقعه کربلا ازدریچه عرفان است؛ عشق، اصل یترین موضوع عرفان است و عاشق کسی است که جز معشوق نمی بیند و جز وصل اونمی خواهد و همه سوز و گداز و راز و نیازش،رسیدن به کوی اوست. عرفا عموماً به دنیا، از چشم خدا نگاه می کنند و از این جهت جز زیبایی در پدیده های عالم و جز امتحان الهی در وقایع مربوط به انسان ها چیزی احساس نمی کنند . عارف صحنه هستی را تجلی گاه ظهور الهی می داند و از وسیله ای استفاده می کند تا به تماشای حضور الهی بپردازد . عارف زیستگاه دنیا را به خاطر یک صفت، شایسته توصیف می داند و آن گذرگاه بودن دنیاست و سعی می کن د بهترین نوع گذشتن را اختیار و انتخاب کند و بهترین مرگ برای عارف شهادت است . امام حسین (ع) در موقعیتی قرار گرفت که بهترین نوع مرگ برایش فراهم شد.عارفان و اولیای الهی و سالکان طریقت، ثنا و ستایش بر حسین (ع) و یاران فداکار و عارف او را وظیفه طریقتی خود می دانند.

کلیدواژه ها:

عرفان ، شیعه ، مراثی ، عاشورا ، امام حسین ، شعر