زبانشناسی و نقد ادبی نو

نقد ادبی نو- که نقدهای صورت گرا و ساختارگرا از برجسته ترین نمونه های آن هستند پس از آن مطرح شد که جریان علمگرایی به دنبال رنسانس در اروپا بالیدن گرفت. روند گرایش به انجام تحقیقات علمی که در قرن نوزدهم میلادی به اوج خود رسیده بود سبب شد زبانشناسی نیز با انتشار نظریات سوسور به جرگه ی رشته های علمی بپیوندد. پس از آن ایده های زبانشناسی در مقام علم به دنیای ادبیات و نقد ادبی به مثابه هنربسط داده شد و در نتیجه شالوده نقد ادبی نو بنیان گذارده شد. تا پیش از ظهور صورت گرایی، نقد ادبی، به صورت سنتی انجام می گرفت. در این نوع نقد ملاک نقد اثر، عناصری بود ورای خود اثر مانند شرح حال نویسنده، ویژگی های زمانی و.... و خودِ اثر به کناری نهاده می شد و منتقد از آن برای نقد خود بهره نمی گرفت. اما صورت گرایان با توجه به دیدگاه علمی خود، نقد بر پایه ی صورتِ اثر را ملاک کار قرار دادند و به نوعی همان ایدهای را مطرح نمودند که در دیدگاه های پست مدرن در زمینه مرگ مؤلف مطرح می شود.

کلیدواژه ها:

زبانشناسی ، نقد ادبی نو