مقایسه کمال گرایی و تحمل ابهام در افراد با سطوح بالا و پایین افکار خودبیمارپندارانه

پژوهش حاضر با هدف، مقایسه کمال گرایی و تحمل ابهام در افراد با سطوح بالا و پایین افکار خودبیمارپندارانه انجام شده است. این پژوهش به لحاظ هدف بنیادی و به لحاظ روش پژوهش از نوع علی- مقایسه ای بوده و از جامعه آماری که شامل کلیه دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد خوی در نیمسال دوم تحصیلی ۹۷-۹۶ بود،۲۰۰ نفر به صورت در دسترس انتخاب شدند. به منظور گردآوری داده ها از مقیاس نگرش به بیماری (IAS)، مقیاس کمال گرایی چندبعدی فراست (FMPS) و مقیاس تحمل ابهام بادنر استفاده شد. جهت آزمون فرضیه ها از تجزیه و تحلیل واریانس چندمتغیری (MANOVA)و آزمون T مستقل استفاده گردید و نتایج نشان داد که، در مولفه های کمال گرایی (نگرانی درباره اشتباهها، شک درباره اعمال، انتقادگری والدین، سازماندهی) بین دو گروه تفاوت معناداری وجود دارد (۰۵/۰>P) و برای سایر مولفه ها تفاوتی مشاهده نشد. همچنین بین افراد با سطوح بالا و پایین افکار خودبیمارپندارانه در تحمل ابهام نیز تفاوت معناداری وجود دارد (۰۵/۰>P). با توجه به یافته های حاصل شده می توان چنین نتیجه گرفت که کمال گرایی بهنجار و تحمل ابهام افراد با افکار خودبیمارپندارانه بالا دارای نارسایی بوده و نیازمند توجه ویژه به این افکار می باشد.

کلیدواژه ها:

کمال گرایی ، تحمل ابهام ، افکار خودبیمارپندارانه