ارتباط ابعاد استرس بیمارستانی با نوع بخش کاری در پرستاران مراکز درمانی دانشگاه علوم پزشکی گیلان

زمینه و هدف: کارکنان پرستاری در محیط کار با از عوامل استرس زای فیزیکی و روانی فراوانی روبرو هستند. شناسایی میزان استرس پرستاران و کنترل تنش در محیط کار باعث بهبود کیفیت مراقبت از بیمار می گردد. هدف از پژوهش حاضر شناسایی ابعاد استرس شغلی پرستاران شاغل در بخش های مختلف مراکز درمانی دانشگاه علوم پزشکی گیلان بود. روش بررسی: در این مطالعه تحلیلی- مقطعی که در سال ۱۳۹۶ انجام شد، تعداد ۳۲۴ پرستار با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. در ابتدا ۱۲ مرکز درمانی منتخب از سه خوشه مرکز، غرب و شرق استان گیلان مد نظر قرار گرفت و سپس با توجه به سهم هر مرکز درمانی از حجم نمونه مورد نیاز، نمونه ها به صورت تصادفی از بخش های مختلف (اورژانس، داخلی، جراحی، کودکان، دفتر پرستاری، CCU، ICU، همودیالیز و اتاق عمل) انتخاب شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه استرس شغلی بیمارستانی(HSS-۳۵)  مشتمل بر ۳۵ سوال و ۱۱ زیرمقیاس بود. تجزیه و تحلیل داده ها از طریق آمار توصیفی و آنالیز واریانس با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۱۹ انجام شد. یافته ها: بیشتر نمونه های مورد پژوهش (۸/۳۹%) در گروه سنی ۴۰-۳۱ قرار داشته و از نظر جنسیت بیشتر آن ها (۹۶%) زن، متاهل (۲/۷۷%) و دارای مدرک کارشناسی (۲/۹۳%) بودند. از نظر میانگین نمره استرس کلی، کارکنان بخش اورژانس (با میانگین و انحراف معیار ۱۳/۱۶ ± ۱۷/۱۲۰) از بیشترین میزان استرس و کارکنان بخش ICU (با میانگین و انحراف معیار ۰۱/۱۹ ± ۱۴/۱۱۴) از کمترین استرس برخوردار بودند. این تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود (۰۵/۰P>). از نظر شدت ابعاد استرس، بعد "ابهام نقش" (با میانگین و انحراف معیار ۶۳/۰ ± ۵۸/۳) و بعد"استرس شیمیایی" (با میانگین و انحراف معیار ۲۶/۱ ± ۱۲/۳) به ترتیب بیشترین و کمترین شدت استرس زایی را دارا بودند. نتیجه گیری کلی: با توجه به نتایج مطالعه مبنی بر وجود بیشترین میزان استرس بیمارستانی در پرسنل بخش های اورژانس و کودکان لزوم توجه بیشتر مسئولین ذیربط به کارکنان این بخش ها در جهت برنامه ریزی برای کاهش استرس بیمارستانی و آموزش بهترین روش های مقابله ای احساس می گردد.

کلیدواژه ها:

Occupational Stress ، Nurse ، Hospital ، استرس شغلی ، پرستار ، بیمارستان