پدیدارشناسی معماری، پارادایمی موثر در طرح معماری فضاهای کشف استعداد کودکان

فاصله گرفتن محیط های ساخته شده در دوره مدرنیته از نیاز های هویتی - رفتاری کاربران، نتیجه برخورد افراطی رویکرد عملکردگرایان و فرمالیست ها با معماری بوده است. همین امر سبب شد تا نوعی بیگانگی و سردرگمی میان کاربران و محیط آنها رخ دهد. کودکان به عنوان آینده سازان نسل های بعدی جامعه از محیط اطراف خود تاثیر می پذیرند. بنابراین نقش کیفی محیط های کودکان در روان و جسم آنها اهمیت بالایی دارد. این مقاله می کوشد تا با مفاهیم، مبانی و روش پدیدارشناسی و گفتمان پدیدارشناسی معماری، الگوی معماری محیطی را توصیف کند که علاوه بر اینکه در راستای نیازهای کاربران باشد، زمینه ساز پژوهشی ارزشمند یعنی استعدادیابی کودکان و نوجوانان باشد تا بتواند معماری را به صورت صحیح برای نسل امروز و فردا به خدمت گیرد. دست یافتن به مبانی نظری و طراحی معماری محیط های کشف استعداد کودکان با رویکرد پدیدارشناسی معماری هدف اصلی تحقیق است و پرسش اصلی تحقیق این است که : پارادایم پدیدارشناسی معماری چگونه می تواند رویکرد مناسبی برای طرح معماری محیط های کشف استعداد کودکان باشد؟ روش تحقیق این مقاله، روش ترکیبی توصیفی – تحلیلی و کیفی پدیدارشناسی مکان است. در نهایت می توان گفت پدیدارشناسی معماری مبانی موثر و مفیدی را برای الگوی معماری محیط های کشف استعداد کودکان پیشنهاد می دهد. از جمله مبانی طراحی همچون جهت گیری، مرکزیت و ریتم، نور و سایه، کاربرد رنگ، تنوع فضایی، درگیری حواس، نمادگرایی، طبیعت، فرهنگ و اصالت را می توان نام برد.

کلیدواژه ها:

معماری ، پدیدارشناسی ، کودک ، خلاقیت ، استعدادیابی