پیش بینی خودکارآمدی تحصیلی براساس سازگاری اجتماعی و تمایزیافتگی دانش آموزان معلول جسمی حرکتی دوره متوسطه اول و دوم

هدف از پژوهش حاضر پیش بینی خودکارآمدی تحصیلی براساس سازگاری اجتماعی و تمایزیافتگی در بین دانش آموزان معلول جسمی حرکتی دوره اول و دوم متوسطه شهر اصفهان در سال ۱۳۹۹- بود. روش پژوهش توصیفی همبستگی بود و جامعه ی آماری شامل کلیه دانش آموزان معلول جسمی حرکتی دوره متوسطه اول و دوم شهر اصفهان بود. تعداد نمونه ۱۰۶ نفر به روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند. ابزارهای اندازه گیری شامل چهار پرسشنامه ۲۶ سوالی خودکارآمدی تحصیلی جینکز و مورگان (۱۹۹۹)، پرسشنامه ۳۲ سوالی سازگاری اجتماعی بل(۲۰۰۰) و پرسشنامه ۴۵ سوالی تمایزیافتگی اسکورون (۲۰۰۰) استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون و ابزارهای SPSS-۲۴ همزمان استفاده شد. نتایج نشان دادکه سازگاری اجتماعی و تمایزیافتگی توان پیش بینی خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان معلول جسمی حرکتی را داردوابراز احساسات و حمایت خانواده باعث افزایش خود کار آمدی تحصیلی فرد معلول می شود و عدم نگرانی از مشکلات و یافتن راه حل برای آنها باعث افزایش خود کار آمدی فرد معلول می شود و در صورتی که دانش آموزان معلول جسمی حرکتی از سازگاری اجتماعی ، تمایزیافتگی بالایی برخوردار باشند، می توان پیش بینی کرد که باورهای خودکارآمدی تحصیلی آنها نیز افزایش یابد. همچنین، همبستگی مثبت و معناداری بین سازگاری اجتماعی، تمایزیافتگی با خودکارآمدی تحصیلی وهمبستگی منفی و معنا داری با خود کار آمدی تحصیلی در بین دانش آموزان معلول جسمی حرکتی وجود دارد .

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی تحصیلی ، سازگاری اجتماعی ، تمایزیافتگی ، دانش آموزان ، معلول جسمی حرکتی.