بررسی تاب آوری کالبدی شهری در برابر بلایای طبیعی(نمونه موردی شهر شیراز)

درجه ی توانمندی شهرها در حفظ پایداری تا حد زیادی وابسته به پایداری عالم قرن ۲۱ خواهد بود. آغازین تفکرات درباره پیاده سازی پایداری بر روی مفاهیم دستیابی به پایداری، تمرین مدیریت موثر و کنترل تغییر و رشد متمرکز بود - یک ذهنیت "پایداری ضد خرابی". اما تفکرات اخیر درباره تغییر، اختلال، عدم قطعیت و قابلیت سازگاری، بنیانی برای علم جدید زمینه ای به نام تاب آوری است که قدرت سیستم ها را در تغییر و اختلال و بازیابی آنها بدون تغییر به حالت های دیگر مورد بحث قرار می دهد - به عبارت دیگر، سیستم هایی که "امن برای خراب شدن" هستند. اگرچه مفهوم تاب آوری تحت عنوانی جذاب در حوزه فکری است، اما به طور عمده در برنامه ریزی و طراحی شهری معاصر به کار برده نمی شود. این مقاله درباره نظریه تاب آوری در شرایط شهری بحث می کند و مجموعه ای از استراتژی ها را برای افزایش ظرفیت تاب آوری شهری ارائه می دهد: چندمنظورگی، تکرار و مدولاریت، تنوع (زیستی و اجتماعی)، شبکه ها و ارتباطات چندمقیاسی، و برنامه ریزی و طراحی سازگار. این استراتژی ها در زمینه نظریه تاب آوری و علم پایداری مورد بحث قرار می گیرند و با استفاده از سیاست ها، پروژه ها و برنامه های نوآورانه انتخاب شده از نمونه های بین المللی توضیح داده می شوند.

کلیدواژه ها:

کلمات کلیدی: تاب آوری ، پایداری ، برنامه های نوآورانه ، برنامه ریزی شهری.