پیش بینی فرسودگی شغلی بر اساس فرهنگ سازمانی و رضایت شغلی کارکنان دانشگاه شهید بهشتی

زمینه و هدف: در محیط یک سازمان عوامل انسانی در معرض فشارهای عصبی و روانی گوناگونی قرار دارند که آثار سوء فراوانی بر عملکرد افراد باقی می گذارد؛ هدف از مطالعه حاضر  پیش بینی فرسودگی شغلی بر اساس فرهنگ سازمانی و رضایت شغلی کارکنان دانشگاه شهید بهشتی می باشد. روش شناسی: پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری کلیه کارکنان دانشگاه در سال ۹۲ بودند. نمونه آماری ۱۳۲ نفر بود که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. پژوهش با استفاده از پرسشنامه های فرسودگی شغلی مسلش، فرهنگ سازمانی هافستد و رضایت شغلی بری فیلد و روث جمع آوری شد. داده های به دست آمده با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون، روش تحلیل رگرسیون خطی و تی تست تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد بین فرهنگ سازمانی و فرسودگی شغلی رابطه منفی معنادار و بین فرهنگ سازمانی با رضایت شغلی رابطه مثبت معناداری وجود دارد. همچنین بین فرسودگی شغلی و رضایت شغلی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد؛ فرهنگ سازمانی و رضایت شغلی قادر به پیش بینی فرسودگی شغلی در کارکنان می باشد. همچنین رضایت شغلی در بین کارکنان زن و مرد تفاوت معناداری به دست آمد اما در فرهنگ سازمانی و فرسودگی شغلی در دو جنس هیچ تفاوتی دیده نشد. نتیجه گیری: بر اساس یافته های این پژوهش، چنین برمی آید که فرهنگ سازمانی مشارکتی بیشترین میزان رضایت شغلی و کمترین میزان فرسودگی شغلی را بوجود می آورد.

کلیدواژه ها:

فرسودگی شغلی ، فرهنگ سازمانی ، رضایت شغلی