واکاوی نقش روان درمانگری مبتنی بر رویکرد دیالکتیکی بر هموابستگی عاطفی دانش آموزان دبستانی دارای علائم اختلال اضطراب جدایی ناحیه ۱ شهر شیراز

هدف پژوهش حاضر واکاوی نقش روان درمانگری مبتنی بر رویکرد دیالکتیکی بر هموابستگی عاطفی دانش آموزان دارای علائم اختلال اضطراب جدایی ناحیه ۱ شهر شیراز بود. پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون- پسآزمون با گروه گواه بود. نمونه مورد مطالعه این پژوهش را ۳۰ دانش آموز مبتلا به اضطراب جدایی در شهر شیراز تشکیل می داد که به دلیل مشکلات روانشناختی توسط روانشناس مدارس دارای نشانگان اضطراب جدایی تشخیص داده شده بودند و به مرکز مشاوره آموزش و پرورش ناحیه ۱ شهر شیراز ارجاع شده بودند و بصورت نمونه گیری در دسترس از بین کلیه دانش آموزان این قشر انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه ۱۵ نفره (گروه کنترل۱۵ نفر و گروه آزمایش ۱۵ نفر) گمارده شدند. جمع آوری داده ها بر اساس پرسشنامه هموابستگی عاطفی استون برینک (۱۹۸۸)، انجام گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها به دست آمده از طریق نرم افزار SPSS در دو بخش توصیفی شامل (جداول و نمودار اطلاعات جمعیت شناختی) و استنباطی (تحلیل کوواریانس) انجام پذیرفت. نتایج تحقیق نشان داد که روان درمانگری مبتنی بر رویکرد دیالکتیکی بر هموابستگی عاطفی و ابعاد آن (نیاز به کنترل، وابستگی بین فردی، ازخودبیگانگی و گرفتاری) در دانش آموزان دارای علائم اختلال اضطراب جدایی ناحیه ۱ شهر شیراز تاثیرگذار نمی باشد.

کلیدواژه ها:

رویکرد دیالکتیکی ، هموابستگی عاطفی ، اضطراب جدایی.