طراحی و ساخت نمونه آزمایشگاهی دستگاه سنجش بار کاری فیزیکی و ارزیابی میزان کاربردپذیری آن در محیط های کاری
محل انتشار: فصلنامه تحقیقات نظام سلامت، دوره: 14، شماره: 2
سال انتشار: 1397
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 178
فایل این مقاله در 6 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_HSR-14-2_013
تاریخ نمایه سازی: 28 خرداد 1402
چکیده مقاله:
مقدمه: شاخص درصد VO۲max، فاستاندارد طلایی طبقه بندی بار کاری فیزیکی می باشد که به دلیل دشواری اندازه گیری، در محیط های کاری واقعی کاربرد ندارد. به تازگی روشی جهت تخمین درصد VO۲max از روی سه شاخص ضربان قلب استراحت، ضربان قلب کار و وزن، بر مبنای یک شبکه عصبی- فازی در نرم افزار MATLAB ارایه شد. هدف از انجام مطالعه حاضر، طراحی و ساخت نمونه آزمایشگاهی دستگاه طبقه بندی بار کاری فیزیکی بر مبنای این روش بود.روش ها: برنامه نویسی دستگاه با استفاده از نرم افزار Arduino و به زبان C++ در برد توسعه AVR نوشته شد و توسط برنامه نویس به IC انتقال یافت. خروجی سنسور سنجش ضربان قلب نیز از طریق پروتکل I۲C به برد وارد شد. نمره کاربردپذیری دستگاه توسط ۲۰ کارشناس بهداشت حرفه ای شاغل در صنعت تعیین گردید و با طبقه بندی بار کاری فیزیکی به صورت دستی، مورد مقایسه قرار گرفت.یافته ها: میانگین نمره کاربردپذیری این سیستم، ۳/۷ ± ۶/۸۴ به دست آمد که در طبقه B با کاربردپذیری خیلی خوب قرار گرفت. همچنین، زمان صرف شده جهت طبقه بندی بار کاری فیزیکی با روش دستی، حدود دو برابر زمان مورد نیاز جهت تعیین آن با دستگاه ساخته شده بود.نتیجه گیری: سیستم استنتاجی فازی تطبیقی (Adaptive neuro-fuzzy inference system یا ANFIS) برای تخمین بار کاری فیزیکی و در قالب یک دستگاه جهت به کارگیری در صنعت ارایه گردید. با توجه به عدم دقت کافی شاخص های رایج جهت تخمین بار کاری فیزیکی از جمله ضربان قلب، دستگاه ساخته شده جایگزین مناسبی برای روش های قبلی می باشد. کاربردپذیری بالا و زمان مورد نیاز کم، از جمله مزایای دستگاه به شمار می رود.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
Mina مینا صالحی
Department of Occupational Health Engineering, School of Public Health, Isfahan University of Medical Sciences, Isfahan, Iran
Ehsanollah احسان اله حبیبی
Professor, Department of Occupational Health Engineering, School of Public Health, Isfahan University of Medical Sciences, Isfahan, Iran
Ghasem قاسم یارگارفر
Associate Professor, Department of Biostatistics and Epidemiology, School of Public Health, Isfahan University of Medical Sciences, Isfahan, Iran
Ali علی طاهری
Department of Electrical Engineering, School of Engineering, University of Isfahan, Isfahan, Iran
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :