نقش کارکردی عنصر داستانی «گفت وگو» در حکایت های کهن فارسی نمونه موردی: رساله قشیریه

گفتوگو از عناصر مهم داستانی است که در پیشبرد روایت، معرفی شخصیت های داستانو عمل داستانی نقش اساسی دارد. رساله قشیریه از معتبرترین متون ادبیات عرفانی و ازاسناد مهم تصوف است که در قرن پنجم به قلم عبدالکریم بن هوازن قشیری ملقب بهزین الاسلام نوشته شد. در این رساله مولف در پنجاه و پنج باب و در قالب حکایات کوتاه،موضوعاتی همچون شرح عقاید صوفیه، شرح حال مشایخ و بزرگان تصوف و کرامات ایشانو اصطلاحات صوفیه را بیان کرده است. حکایت در رساله قشیریه موجز و اساس آن اغلببر گفت وگو بنا شده است. در این پژوهش نقش کارکردی عنصر گفت وگو در این رسالهبررسی شده است. این مطالعه به صورت توصیفی تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ایصورت گرفته است. از مجموع مطالعات این نتیجه حاصل شد که در حکایت های رسالهقشیریه، گفت وگو نقش کارکردی دارد. در این حکایت های کوتاه و موجز این رسالهپیرنگ، صحنه پردازی و شخصیت پردازی تحت تاثیر مستقیم گفت و گو قرار دارد. روایتو عمل داستانی از طریق گفت وگو اتفاق می افتد. در این گفتوگوها اشاره ای صریح ومشخصی به لحن و شیوه بیان کلام نمی شود. همچنین کوتاهی گفتگوها و تجاوز نکردنآن از دو یا چند جمله، از ویژگی های بارز گفت وگو در رساله قشیریه است

کلیدواژه ها:

عناصر داستانی ، حکایت ، گفت وگو ، رساله قشیریه