سبک استقبال های مولانا صائب از غزل های مولوی

سرودن غزل های عرفانی و استقبال و تاثیرپذیری از غزل های مولوی از خصوصیاتشناخته شده سبک هندی نیست. اما اینها را میتوان از ویژگی های سبک فردی، به ویژهسبک فکری صائب تبریزی و بیدل دهلوی دانست که به ترتیب بزرگ ترین سرایندگانشاخه های ایرانی و هندی سبک هندی به شمار می روند. صائب دستکم به استقبال پنجاهغزل کلیات شمس رفته و در پایان آنها از مولوی نام برده است. مولانا بزرگ ترین سرایندهغزل های عرفانی است و صائب هم در این شیوه از پیروان اوست. زبان هر دو سراینده بهعلل گوناگون و به شکل های متفاوتی به سادگی گرایش دارد. از جنبه ادبی نیز باید گفتکه مولانا پیرو محتوای سخن خود به اغراق و حس آمیزی و متناقض نما دست می یابد وصائب اینها را به همراه بسیاری آرایه های دیگر به پیروی از سبک زمانه خود و برایمضمون آفرینی می خواهد. مقاله حاضر می کوشد سبک استقبال و تقلید صائب از مولویرا از خلال بررسی جنبه های گوناگون فکری، زبانی و ادبی یکی از غزل های مولوی وتطبیق آن با غزل صائب بررسی کند که صائب در آن بیشترین تاثیر را از مقتدای خودپذیرفته و یکی از کامل ترین نمونه های سروده های عرفانی خویش را به یادگار گذاشتهاست. بدین ترتیب مشخص خواهد شد که صائب در چه جنبه هایی از مقتدای استقبالخود تقلید می کند و در کدام زمینه ها نمی تواند به گرد استاد پیشینه برسد یا موفقمی شود استقلال سبک خویش را حفظ کند و ویژگی های سبک هندی پررنگ باقیمی مانند.

کلیدواژه ها:

صائب تبریزی ، مولوی ، استقبال ، سبک فکری