اصول حاکم بر ضمانت اجراهای نقض قرارداد از منظر نفع متوقع در حقوق نوین اروپایی و ایران

آزادی انتخاب ضمانت­ اجرای کارآمد پس از نقض قرارداد، قابل جمع بودن ضمانت ­اجراهای همگن و حق تغییر ضمانت ­اجرای انتخاب شده در حقوق نوین قرادادهای اروپایی با رویکرد حمایت از نفع متوقع زیان­دیده مورد پذیرش قرارگرفته اند. مطالعه این اصول نشان می دهد که ضمانت ­اجراهای نقض قرارداد از موضوعیت برخوردار نبوده وتامین مطلوب طرفین در اولویتاست.گرچه پذیرش این اصول درحقوق ایران، به ویژه در خصوص آزادی انتخاب ضمانت ­اجرای فسخ و مطالبه خسارت مقدم بر الزام به ایفای  عین تعهد با محدودیت هایی همراه است ولی اهمیت مشخص شدن سریع سرنوشت معاملات،کاستن از خسارات و حجم دعاوی ایجاب می نمایدکه نگاهی  طریقت گرا به ضمانت­ اجراهای نقض قرارداد داشته و بر آن بود که زیان­دیده بتواند متناسب با میزان مطلوبیت قرارداد و اوضاع و احوال حاکم برآن، ضمانت ­اجرای مناسب را انتخاب و ازآثار منفی ضمانت­ اجرای ناکارآمد بکاهد، التزام زیان­دیده به مقابله با خسارت بر این مهمتاکید دارد. از اینرو در مقاله حاضر با تحلیل کارآمدی نظریه نفع متوقع و تاثیرآن برگزینش ضمانت ­اجراهای نقض قرارداد وبا در نظر داشتن  معضلات عملی و اقتصادی برخی از ضمانت­ اجرهای منصوص برضرورت بررسی و پذیرش اصول شناخته شده در حقوق  نوین اروپایی از جمله اصل عرضی بودن ضمانت­ اجرها در حقوق ایران به منظور حصول بالاترین میزان کارایی پرداخته می شود.

کلیدواژه ها:

اصول ، ضمانت اجرا ، نقض قرارداد ، نفع متوقع