ارزیابی جرم شناختی ترس از جرم در مقایسه با ناامنی در محاربه

ماده ۲۷۹ از قانون مجازات اسلامی مصوب۱۳۹۲، با تصریح به عبارت: «به نحوی که موجب ناامنی در محیط گردد»، به ماهیت مقید جرم محاربه و لزوم احراز ناامنی به عنوان نتیجه مجرمانه تاکید دارد. در مصادیقی از این جرم، ناامنی نه در تقارن با خود جرم بلکه متاثر از مولفه های دیگری از قبیل  انعکاس گزینشی اخبار جنایی، خطاب قراردادن متهم با عباراتی نامانوس مانند «شیطان» و «خون آشام» و  نمایش تصاویر دوربین های مدار بسته  صحنه جرم توسط رسانه های جمعی بروز می کند. این شکل از ناامنی که با قرائتی جرم شناختی «ترس از جرم» نامیده می شود، اگرچه با ناامنی به عنوان نتیجه در جرم محاربه به دلیل تمایل هر دو مفهوم به احتمال بزه دیدگی شباهت دارد ولی از یکدیگر متفاوت بوده و امکان  تفکیک این دو شکل از  ناامنی را در برخی موارد بسیار دشوار خواهدکرد. در پژوهش حاضر نگارندگان تلاش خواهند کرد تا ضرورت این تفکیک و اجتناب از توسعه و گسترش مفهومی و مصداقی جرم محاربه را بر مبنای ناامنی به وضوح و آشکارا نشان دهند.

کلیدواژه ها:

محاربه ، ناامنی ، ترس از جرم ، پدیده جرم شناختی