بررسی عوامل ارتباطی و نگرشی در کاهش آسیب به افراد دارای ناتوانی های ذهنی

افزایش ها در تشخیص های ناتوانی ذهنی و رشدی (idd) همراه با درجات بالاتر شمول مدرسه و جامعه ,فرصت های بیشتری برای ارائه ویکپارچه سازی بین افراد دارای idd و جمعیت ناتوان جدا شده ایجاد کرده است. تحقیق قبلی نشان داد که ارتباط فزاینده میتواند منجربهنگرش های مثبت بیشتر نسبت به افراد دارای idd شود. همچنین مطالعه ی حاضر با بررسی تاثیر کیفیت و کمیت ارتباط هم بر سطوحضمنی و هم صریح آسیب، این تاثیر ارتباط برنگرش ها را بررسی کرد ,در حالی که میانجیگری بالقوه را از طریق نگرش های ضمنی واظطراب بین گروهی در نظر گرفت .در مطالعه حاضر ۵۵۵ نفر یک نظر سنجی و کار کوتاه را کامل کردند که سطح ارتباط شان با افراددارای idd در سراسر عمرشان، نگرش های فعلی شان نسبت به این افراد و دیگر مولفه هایی که تصور میشود براین رابطه تاثیر دارند ,بررسی شد. تجزیه و تحلیل های متعدد بهبودی رابطه بین کیفیت بالاتر ارتباط و سطوح پایین تر آسیب را نسبت به افراد مبتلا به iddدر سطوح صریح و ضمنی نشان داد. بعد از کنترل کیفیت ارتباط تعداد بالایی از ارتباطات یا با مقیاس تبعیض ما مرتبط نبود و یا مرتبطبه سطوح بالاتر تبعیض بود. تجزیه و تحلیل های اضافی از نگرانی درون گروهی و نگرش های مثبت ضمنی به عنوان میانجی های مهم درارتباطات بین کیفیت ارتباط و ابعاد مختلف آسیب صریح پشتیانی می کند. بنابراین به نظر میرسد که کیفیت تعاملات میان فردی است کهشدیدا به نگرش های مثبت نسبت به افراد مبتلا به idd مرتبط است و این مراقبت از انها را هنگام توسعه فرصت هایی که میتوانند درجامعه شرکت کنند , مهم می سازد.

کلیدواژه ها:

شمول ، ناتوانی ذهنی و رشدی ، تبعیض ، نگرانی درون گروهی