اثر بخشی درمان شناختی – رفتاری بر انگیزش تحصیلی دانش آموزان مقطع دبستان

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش درمان شناختی- رفتاری بر انگیزش تحصیلی دانش آموزان دبستانی بود. طرح پژوهش از نوع نیمه تجربی و شامل یک پیش آزمون و پس آزمون بود که در هر دو گروه آزمایش و گروه کنترل انجام شد. جامعه آماری تحقیق حاضر کلیه دانش آموزان پسر مقطع دبستان شهر ابهر در سال تحصیلی ۱۳۹۹-۱۴۰۰ بود که از این جامعه تعداد ۳۰ دانش آموز به روش خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شد. ابزار گردآوری داده ها در پژوهش حاضر پرسشنامه انگیزش تحصیلی هارتر(۱۹۸۱) بود. روش آماری تحلیل داده ها، تحلیل کواریانس بود. نتایج نشان داد که در گروه دانش آموزان دارای آموزش درمان شناختی- رفتاری میانگین انگیزش تحصیلی پس آزمون از میانگین انگیزش تحصیلی پیش آزمون در گروه دانش آموزان دارای آموزش درمان شناختی- رفتاری بیشتر شده است. می توان گفت که این تغییر افزایشی نتیجه انجام تمرینات درمان شناختی- رفتاری در این دانش آموزان است چون در دانش آموزان گواه میانگین انگیزش تحصیلی در پس آزمون کاهش یافته است. بطور کلی نتیجه بدست آمده نشان می دهد که تمرینات و آموزشهای درمان شناختی- رفتاری در دانش آموزان موجب ایجاد آرامش روانی و تمرکز ذهنی بالایی می شود.

کلیدواژه ها:

درمان شناختی- رفتاری ، انگیزش تحصیلی ، دانش آموزان مقطع دبستان