اثربخشی میانجی ناگویی هیجانی با وابستگی عاطفی و اضطراب اجتماعی

در این پژوهش ۱به روش کتابخانه ای و کمی به » نقش ناگویی هیجانی در ارتباط با وابستگی عاطفی و اضطراب اجتماعی « پرداخته شد. جامعه آماری این پژوهش دانشجویان مقطع کارشناسی دانشگاه فردوسی مشهد در سال تحصلی جاری (۱۴۰۱) می باشد که از کل جامعه ۱۲۳۲۷ نفری در مقطع لیسانس در ۱۳ دانشکده می باشند. وجود نداشته باشد. ملاک انتخاب در نمونه گیری عبارتند از مقطع کارشناسی و عدم بیماری . تعیین حجم نمونه با استفاده از فرمول نمونه گیری کوکران تعداد ۳۷۲ نفر می باشند که به تفکیک تعداد دانشجویان هر دانشکده از طریق نمونه گیری تصادفی انتخاب خواهند شد. روش نمونه گیری بر مبنای دانشکدههای موجود در دانشگاه از طریق روش نمونه گیری خوشه ای می باشد. برای سنجش رابطه بین متغیرها در این پژوهش از سه پرسشنامه ناگویی هیجانی تورنتو و همکاران، (۱۹۹۴) و پرسشنامه اضطراب اجتماعی جرابک (۱۹۹۶) و پرسشنامه وابستگی عاطفی روبرتو همکارن (۱۹۷۷) استفاده شد. پرسشنامه ها در طیف چند سطحی لیکرت طراحی شدند و آزمودنی که بعد از تکمیل گوی های پرسشنامه ، دادهها در نرم افزار spss۲۵ مورد تحلیل قرار گرفت .

کلیدواژه ها:

ناگویی هیجانی ، وابستگی عاطفی ، اضطراب اجتماعی ، اضطراب.