مهار فرسایش بادی توسط پلیمر SBR و میکروارگانیسم باسیلوس پاسته اوره (مطالعه موردی: منطقه جبلکندی)

فرسایش بادی از عوامل اصلی تخریب خاک و محیط زیست، انتقال ذرات معلق و رسوبدهنده آن در شبکههای آبیاری و زهکشی است. بادهای موسمی منطقه، منجر به فرسایش بادی اراضی کشاورزی استانهای آذربایجانشرقی و غربی شده و آثار مخربی بر منابع زیست محیطی و تاسیسات اقتصادی خواهد داشت. هزینه زیاد مالچهای نفتی و آثار مخرب آنها در محیط زیست، منجر به استفاده از مواد سازگار با محیط زیست و ارزانتر شده است. در این تحقیق، اثر پلیمر مایع رزین SBR و میکروارگانیسم باسیلوس پاسته اوری بر کنترل فرسایش بادی و طوفان گرد و غبار در منطقه جبل کندی ارزیابی شده است. برای شبیهسازی فرسایش خاک از دستگاه تونل باد با دامنه سرعت صفر تا ۱۵ متر بر ثانیه در ارتفاع ۱۵ سانتیمتری از کف تونل استفاده شده است. طبق نتایج بدست آمده، در نمونهها، با افزایش سرعت باد مقدار فرسایش خاک به صورت نمایی افزایش مییابد، به گونهای که در نمونه شاهد تا سرعت حدود هفت متر بر ثانیه افزایش مقدار فرسایش خاک ناچیز است، ولی از سرعت حدود هفت متر بر ثانیه تا حدود ۱۵ متر بر ثانیه، مقدار فرسایش خاک از ۵۱/۵ به ۲۴۰ کیلوگرم بر مترمربع بر ساعت افزایش یافته است. همچنین روند افزایش مقدار فرسایش خاک در نمونه تثبیت شده با میکروارگانیسم بسیار کند و در سرعت ۱۵ متر بر ثانیه برابر ۱/۱ کیلوگرم بر مترمربع بر ساعت و در نمونه تثبیت شده با پلیمر تقریبا صفر است. برای بررسی مقاومت سطحی نمونههای خاک تثبیت شده از آزمایش مقاومت فروروی استفاده شد که طبق نتایج، مقدار متوسط مقاومت فروروی در نمونههای تثبیت شده با میکروارگانیسم و پلیمر به ترتیب برابر با ۵۸ و ۷۶ کیلوپاسکال است در حالی که مقاومت فروروی نمونه شاهد ۱۵ کیلوپاسکال میباشد.

کلیدواژه ها:

بهسازی ، باکتری باسیلوس ، پلیمر رزینSBR ، کنترل فرسایش بادی ، مقاومت فروروی