بررسی و مقایسه تاثیر آموزش گروهی زنان به شیوه مبتنی بررویکرد شناختی رفتاری و ارتباط درمانی برافزایش صمیمیت و سازگاری زنان شهر قم

هدف این پژوهش بررسی و مقایسه تاثیر آموزش گروهی زوجین با شیوه شناختی - رفتاری و ارتباط درمانی بر صمیمیت و سازگاری زنان شهر قم بود. این پژوهش نیمه تجربی است و از روش پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل استفاده شده است . جامعه آماری شامل کلیه زنان خود مراجعه کننده به مرکز مشاوره خانواده در شهر قم در سال ۱۴۰۱-۱۴۰۰ بودند. نمونه شامل ۴۰ زن بود که با استفاده از روش نمونهگیری در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل جایگزین شدند. هر سه گروه به پرسشنامه صمیمیت زناشویی و مقیاس سازگاری زناشویی به عنوان پیش آزمون و پس آزمون پاسخ دادند. گروه آزمایش اول هشت جلسه آموزش گروهی شناختی - رفتاری و گروه آزمایشی دوم هشت جلسه آموزش گروهی ارتباط درمانی را دریافت کردند. داده های تحقیق با استفاده از نرم افزار SPSS و روش آماری تحلیل کوواریانس و مقایسه زوجی میانگینها تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد که آموزش گروهی زوجین براساس نظریه شناختی - رفتاری برصمیمیت و سازگاری زناشویی تاثیر معنادار داشته است(. (P<۰/۰۵آموزش گروهی زوجین به شیوه ارتباط درمانی میزان سازگاری، توافق دو نفری و ابراز محبت را افزایش میدهد. آموزش گروهی به شیوه شناختی - رفتاری باعث افزایش صمیمیت فیزیکی، ارتباطی، مذهبی و کلی شده است. آموزش گروهی به شیوه ارتباط درمانی صمیمیت فیزیکی و عاطفی را افزایش داده است(.(P<۰/۰۵آموزش گروهی به شیوه شناختی - رفتاری رضایت و همبستگی را افزایش د اده است. همچنین بین میزان اثربخش آموزش گروهی برصمیمیت و سازگاری تفاوت معنادار وجود نداشت(. (P<۰/۰۵

کلیدواژه ها:

شناختی رفتاری ، ارتباط درمانی ، صمیمیت ، سازگاری زناشویی ، زنان .