بکارگیری نظام مدیریت کیفیت بر نوآوری سبز با نقش تعدیل گر مقررات محیطی (مطالعه موردی: صا ایران)

با افزایش نگرانی های زیست محیطی از سوی مصرف کنندگان و دولت ها در سراسر جهان، شرکت های تولیدی درصدد توسعه برنامه های دوستدار محیط زیست مانند توسعه محصول سبز، برند سبز و فناوری سبز برآمدند. تحقیق های کنونی عمدتا بر تاثیر مدیریت کیفیت بر نوآوری تاکید دارد و تاثیر مدیریت کیفیت بر نوآوری سبز به ندرت مورد بررسی قرار گرفته است. در پژوهش حاضر، هدف بررسی تاثیر به کارگیری سیستم مدیریت کیفیت با نقش تعدیل گر مقررات محیطی بر نوآوری سبز است. پژوهش حاضر از نظر هدف توسعه ای و از نظر نحوه گردآوری داده ها توصیفی- پیمایشی مبتنی بر مدل سازی معادلات ساختاری است. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کارکنان و مدیران شرکت صنایع الکترونیک ایران در استان تهران می باشد. ابزار گرد آوری داده ها در این پژوهش پرسشنامه بوده است. جهت سنجش روایی پرسشنامه از آزمون های روایی واگرا، روایی همگرا در نرم افزار پی.ال.اس ۳ استفاده شده است. همچنین از آزمون آلفای کرونباخ برای تعیین پایایی پرسشنامه استفاده شد که این مقدار برای تک تک متغیرها بالاتر از ۷۰/۰ بوده است که نشان از تایید پایایی پرسشنامه دارد. از نتایج پژوهش این گونه اسنتباط می گردد که به نظر بیشتر کارکنان و مدیران شرکت صنایع الکترونیک ایران تاثیر معناداری میان به کارگیری سیستم مدیریت کیفیت با توجه به نقش تعدیلگر مقررات محیطی بر نوآوری فناورانه سبز، نوآوری محصول سبز، نوآوری فرایند و مدیریتی سبز وجود دارد. بنابراین با توجه به نتایج، کلیه فرضیه های پژوهش مورد تایید قرار گرفتند.

کلیدواژه ها:

سیستم مدیریت کیفیت ، مقررات محیطی ، نوآوری سبز