نقش مهارت های «تخصصی» و «کسب و کار» در شکل گیری قابلیت استخدام پذیری در دانش آموختگان رشته معماری

امروزه دانش­آموختگان معماری در بدو ورود به حرفه، با نوعی شوک مواجه می­شوند، به طوری که آموزه­های دانشگاهی، چندان که باید، برای استخدام اولیه و یا پیشرفت شغلی­ به آنها کمکی نمی­کند. بر این اساس، هدف از این پژوهش آسیب­شناسی برنامه آموزشی مقطع کارشناسی رشته معماری در دانشگاه­ها و بررسی میزان اثر­گذاری این آموزش­ها در پدید آوردن مهارت­ها و دانش لازم برای استخدام­پذیری است. بدین منظور ابتدا به بررسی پژوهش­های مشابه در این زمینه پرداخته شده و سپس با واکاوی و واژه­شناسی تخصصی عبارت «استخدام­پذیری» مدل مفهومی پژوهش مشخص شده است. ۲ مهارت اصلی مستخرج از مدل مفهومی در یک پژوهش میدانی با جامعه آماری دانش­آموختگان شاغل رشته معماری آزموده شده است. نمونه­گیری به صورت هدفمند انجام شده و ۵۱ نفر به پرسش نامه بسته­ای در مورد متغیرهای موثر بر استخدام­پذیری پاسخ داده­اند. نتایج حاصل از تحلیل داده­های به دست آمده نشان داده که۴ متغیر «عدم همخوانی تعاریف در محیط حرفه­ای با آکادمیک»، «عدم آشنایی با قوانین کار و مقررات ساختمان»، «نداشتن مهارت­های کاربردی در محیط حرفه­ای» و «عدم آشنایی مسایل اجرایی و حرفه­ای» همگی از متغیر «نهادینه نشدن سرفصل­های درسی» موثرترند. با توجه به نتایج به نظر می­رسد که دانش معماری در برنامه آموزشی به خوبی نهادینه شده است اما سایر متغیرها در شوک حرفه­ای در بدو ورود به بازار کار موثر است و عدم وجود پیوند و ارتباط و پیوستگی بین اطلاعات و دانش معماری با آن­چه که به صورت واقعی و عملیاتی در محیط حرفه­ای و بازار کار اتفاق می­افتد؛ عامل اصلی این شوک حرفه­ای است.

کلیدواژه ها:

استخدام پذیری ، معماری ، مهارت های تخصصی ، مهارت های کسب و کار ، سرفصل آموزشی ، محیط حرفه ای