بررسی موانع توسعه حسابرسی مشترک در ایران

دولت ها و نهادهای نظارتی مدام در تلاش برای بهبود کیفیت و رقابت در حسابرسی هستند و حسابرسی مشترک یکی از راه های دست یابی به این هدف می باشد. هرچند حسابرسی مشترک چندین دهه است که در کشورهای متعددی به کار گرفته شده لیکن در ایران کمتر مورد استفاده قرار گرفته است. با توجه به این که ساز و کار قانونی برای حسابرسی مشترک در ایران وجود دارد، چرایی عدم اجرای آن توسط موسسه های حسابرسی در این پژوهش مورد سوال قرار می گیرد. این پژوهش در صدد است علل و موانع عدم توسعه ی حسابرسی مشترک در ایران را مورد بررسی قرار دهد. برای دست یابی به این هدف، الگوی مفهومی و ۲۹سوال پژوهش طراحی گردید. با استفاده از روش گلوله برفی  پرسش نامه ای برای اعضای منتخب جامعه حسابداران رسمی ایران ارسال و ۱۲۷پاسخ دریافت شد. سپس داده های پژوهش با استفاده از روش های آماری مقایسه ی میانگین ها ( آزمون t تک نمونه ای و دو نمونه ای) و کای دو آزمون گردید و آزمون فریدمن نیز جهت بررسی یکسان بودن اولویت بندی استفاده شد. با توجه به نتایج به دست آمده، به ترتیب قوانین و مقررات حاکم بر موسسه های حسابرسی، ساختار و ویژگی های فرهنگی کشور، پژوهش های ناکافی و عدم آشنایی با حسابرسی مشترک، عدم هماهنگی بین موسسه های حسابرسی، مسائل مربوط به بازار کار حسابرسی و عدم قطعیت آن، عدم تمایل و اعتماد به توسعه ی حسابرسی بخش خصوصی و کاهش کیفیت و استقلال حسابرس به عنوان موانع توسعه ی حسابرسی مشترک در ایران شناسایی گردید. بررسی تاثیر عوامل شخصی و محیطی پاسخ دهندگان بر نوع نگرش آنها نسبت به موانع حسابرسی مشترک نشان می دهد که نوع اشتغال پاسخ دهندگان بر نگرش آنها نسبت به موانع اثر گذاشته است.

کلیدواژه ها:

حسابرسی مشترک ، موانع توسعه ی حسابرسی مشترک ، مسائل بازار کار حرفه حسابرسی ، کیفیت حسابرسی