بررسی آماری تاثیر مدیریت و معماری شهری بر ناهنجاری ها و تعاملات اجتماعی (نمونه موردی شهر دامغان)

امروزه اساسا فضای شهری بعدی اجتماعی از تعریف فضای صرف شناخته می شود و از طرف دیگر همه انسانها موجودات اجتماعی هستند و در تعامل با دیگران هویت می یابند و زندگی اجتماعی خود را شکل می دهند. فضای عمومی در شهرها، نیاز ذاتی شهروندان به برقراری روابط اجتماعی را فراهم می آورند. هر انسان با توجه به سطح آگاهی ، دانش و توان فنی خود به دخل و تصرف در محیط پرداخته و از طرفی این شرایط محیطی و مکانی است که حدود و نحوه عمل و شیوه رفتار های او را مشخص می نماید. به طور کلی تمامی ناهنجاری ها و مفاسد اجتماعی و هر فعل و ترک فعل که تحت عنوان جرم شناخته می شود به هر نحوی که از انسان سر بزند دارای بستر زمانی و مکانی است . عرصه های عمومی فضای شهر و همچنین حوزه های همسایگی تاثیر بسزایی بر حالات روحی و تعاملات اجتماعی افراد دارند و در صورتیکه تحت نظارت شهروندان باشند عامل بسیار مهمی در جهت ایجاد روابط پایدار اجتماعی هستند و از آنجا که فضای شهری ، اوج تجلی مکان حیات شهری و حضور شهروندان را به نمایش می گذارند، اثر متقابل کاهش کیفیت فضاهای شهری بر تنزیل کیفیت زندگی شهری ، عمق و ابعاد این مشکل را روشن تر می سازد. با جمع بندی از مطالعات روش تحقیق و بررسی دیدگاه نظریه پردازان در چارچوب نظری فضا و فضای شهری با تاکید بر جنبه های اجتماعی ، فرهنگی و کالبدی فضای عمومی شهری با رویکرد تعاملات اجتماعی و شناسایی و ارزیابی شده اند تا در جهت تداوم زندگی اجتماعی و پویایی فضای شهری در طراحی فضای عمومی شهری ، مورد استفاده طراحان شهری قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

معماری ، الگوی سکونت ، طراحی شهری ، زندگی اجتماعی ، فضای عمومی شهری