روش شناسی مطالعات دینی گردشگری، با تکیه بر شناخت ماهیت، ابعاد و اقسام گردشگری (گردشگری ورودی غیرزیارتی)

روش شناسی مطالعات دینی گردشگری، مجموعه ای از مسائل خرد و کلان و درهم تنیده در عرصه گردشگری را پیش روی اندیشمندان دینی قرار می دهد. با توجه به اینکه گام مهم در هم آوایی رویکردهای دینی با مسائل نوظهور، دستیابی به شناخت دقیق از موضوعات نوپیداست، مسئله این مقاله دستیابی به عناصر روش شناختی مطالعه در عرصه گردشگری دینی، با تکیه بر شناخت موضوع گردشگری است. از دیدگاه نگارندگان، این سنخ موضوع شناسی در پژوهش های دینی مورد غفلت واقع شده است. ضرورت توجه به آن، آنگاه روشن می شود که بدانیم شناخت موضوع، فرآیندی روش شناختی است که می تواند تعیین کننده ماهیت یک رویکرد دینی و نشان دهنده قابلیت روزآمدی آن در عرصه های نو باشد. این پژوهش از سنخ پژوهش های اکتشافی بوده، در پی یافتن عناصر روش شناختی سنخی از مطالعات میان رشته ای (دینی گردشگری) است. برای انجام این تحقیق از دو روش اجتهادی برای رجوع به منابع دینی و روش مطالعه مروری پژوهش های میدانی برای دستیابی به ماهیت، ابعاد و اقسام گردشگری بهره برده می شود. یافته اصلی این تحقیق، ارائه رویکردی جدید در عرصه مطالعات دین و گردشگری است که حاصل آن ارائه عناصر روش شناختی موضوع شناسی در عرصه گردشگری دینی است. در این روش شناسی، بر موضوع گردشگری در سه ساحت «کنشگری اجتماعی»، «صنعت توریسم» و «تعامل با گردشگران» تاکید می شود و محققان دینی را به این امر توجه می دهد که با تکیه بر این رویکرد جدید می توان گام مهمی در شناساندن ظرفیت گردشگری و بهره مندی از ثمرات فرهنگی، دینی و تاریخی آن برداشت.

کلیدواژه ها:

گردشگری ، روش شناسی ، مطالعات دینی ، فقه گردشگری