پایداری در معماری بومی گیلان

در سال های اخیر بروز مشکلاتی نظیر کاهش منابع طبیعی و گرم شدن کره زمین و افزایش گازهای گلخانه ای سبب شده است که توجه بیشتری به حفظ منابع انرژی شود. از این رو پرداختن به مفهوم پایداری در معماری مورد توجه قرار می گیرد تا تاثیرات مخرب ساختمان ها به محیط زیست را به حداقل برساند. در راستای رسیدن به اهداف معماری پایدار توجه به معماری بومی پاسخی هوشمندانه محسوب می شود، به دلیل این که در طی سالیان، مناسب با شرایط اقلیمی و زیستی مردم آن منطقه شکل گرفته است. یکی از اجزای این معماری، مصالح مورد استفاده در بنا بوده است. این مصالح بدون استفاده از تکنولوژی های نوین و با اقتصاد فقیر و با برگرفتن از طبیعت به بهترین شیوه به کار بسته می شدند. مطالب این مقاله حاکی از آن است که به دلیل وضعیت اقلیمی گیلان (باران زیاد و رطوبت نسبتا بالا)؛ بیشتر مصالح مورد استفاده، بومی همین منطقه بوده است. معمار گیلانی چوب انواع درختان را با توجه به پتانسیل و ظرفیت تحمل بار و همچنین ضایعات و محصولات کشاورزی را در ساخت بنا مورد استفاده قرار داده است و از حداقل امکانات استفاده کرده است. مهم ترین عامل برای انتخاب مصالح، اقلیم و محیط جغرافیایی بوده است. در این پژوهش نویسندگان در پی پاسخ به این سوال است که چه عناصری باعث پایداری در معماری بومی گیلان است؟ از یافته های پژوهش می توان به این نتیجه رسید که معماران گیلانی با استفاده از انواع مختلف چوب (با توجه به شخصیت فیزیکی چوب) توانسته اند در نقاط مختلف بنا از آن استفاده کنند.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، معماری بومی ، گیلان