راهبردهای تحقق کیفیت زندگی از طرق ارتقا زندگی پیاده در شهر، نمونه مطالعه شهر شیراز

تبدیل شهر به مکانی با قابلیت گذراندن وقت، مکث و اجتماع پذیری در مقابل نگاه کالبدی - خدماتی و تعریف شهر به عنوان بستر گذر میان دو مقصد، نیازمند تعریف فضاهایی متناسب با این هدف می باشد . فضا در مفهوم مادی خویش، به تنهایی هیچ ویژگی خاصی را مطرح نمی کند، ولی به محض آنکه یک گروه انسانی فعالیتی را در مکانی آغازکند، معنای نمادین فضا پدیدار می شود . ازاین پس فضا بستری برای وقوع رفتارهای انسانی می شود. دراین میان، شهر محل وقوع اجتماع وفضایی است که درآن مفهومی به نام اجتماع با همه ابعاد خود محقق می شود فضاهای همگانی در شهرها، فضاهای زندگی در حد فاصل مکان سکونت و مکان کار هستند، که نقش عنصر مکمل شهری را در زندگی شهری شهروندان در بیرون از محل سکونت و فعالیت کاری ایفا می کنند و می باید از چنان مطلوبیت ها و جذابیت هایی برخوردار باشند که سطح تماس اجتماعی شهروندان با یکدیگر، و الگوهای رفتار اجتماعی شهروندان را به مرتبه ای که در خور و شایسته یک شهر مرکزی است ارتقاء بخشند . کیفیت زندگی به عنوان مفهومی پیچیده در ارتباط با علوم مختلف، بسته به حوزه علمی مورد بحث، معانی متعددی دارد . امروزه کاربرد پیاده راه ها به ویژه در حفاظت از بافت های کهن شهری، جایگاه خود را در مباحث شهرسازی یافته و به عنوان ابزاری مفید در جهت حفظ فضاهای بافت شهری کهن و آشتی آن با فضاهای مدرن شهری و ساکنان آن استفاده می شود . فضایی که فرد در آن آزادانه بدون خطر تصادف با وسایل نقلیه حرکت میکند، مخصوص پیادگان است و برای ایجاد پیاده روی آسان، ضمن حفظ بافت تاریخی شهری خلق شده اند . توجه به عابران پیاده به عنوان عامل حیات بخش فضاهای شهری در طراحی این فضاها و مانعی بر متروک شدنشان ویژگی مشترک پیاده راه ها است.

کلیدواژه ها:

زندگی پیاده ، کیفیت زندگی شهری ، مدیریت شهری شیراز ، مشارکتهای اجتماعی ، نهادهای مدنی ، شهر شیراز