تحلیل جایگاه اقامتگاه های بوم گردی در توسعه پایدار گردشگری استان گیلان

رشد و توسعه گردشگری در سالهای اخیر در بخشی مناطق شمالی کشورمان، اثرات نامطلوبی را بر جای گذاشته است. بوم گردی به عنوان یکی از شاخه های جدید صنعت گردشگری است که اگر به صورت مناسب مدیریت شود، می تواند به اشتغال محلی، فرصت های توسعه پایدار گردشگری منجر شود. پژوهش حاضر به بررسی جایگاه اقامتگاه های بوم گردی در استان گیلان و نقش آنها در توسعه پایدار گردشگری می پردازد. پژوهش حاضر از نشر هدف، کاربردی و به لحاظ روش، توصیفی - تحلیلی است. گرد آوری اطلاعات با روش های مطالعات کتابخانه ای و پیمایشی میدانی و ابزار پرسشنامه محقق ساخته انجام گرفته است. جامعه آماری تحقیق شامل گردشگران ساکن در اقامتگاه های بوم گردی استان گیلان در سال ۱۴۰۰-۱۴۰۱ می باشد. تعداد این اقامتگاه ها ۳۹ عدد می باشد. حجم نمونه برای پر کردن پرسشنامه تعداد ۱۵۰ نفر تعیین شده است. نتایج تحقیق بیانگر این است که مقادیر میانگین یازده متغیر تحقیق، تا حدودی دلالت بر تفاوت مقدار میانگین یازده شاخص با نمره میانگین دارد. به طوری که در بین یازده شاخص، نمره میانگین شاخص فرصت های توسعه بومی (۳.۲۱) بیشترین تفاوت را با نمره میانگین دارد و خروجی آزمون تی هتلینگ نیز نشان میدهد بین نمرات شاخص های یازده گانه با نمره میانگین تفاوت وجود دارد.

کلیدواژه ها:

اقامتگاه های بوم گردی ، توسعه پایدار ، استان گیلان