مفهوم شناسی جرم محاربه و شروط تحقق آن در فقه امامیه

قانون گذار با وضع قوانین مختلف و جرم انگاری برخی از افعال درصدد ایجاد امنیت و آرامش در جامعه برآمده است، یکی از جرایم علیه امنیت ملی و اجتماعی محاربه است، در معنا و ماهیت این جرم اختلاف نظراتی میان لغوییون از یک سوی و از سوی دیگر میان فقیهان وجود دارد؛ اکثر لغوییون محاربه را در معنای منازعه، مقاتله و جنگ آورده اند و در اصطلاح فقه و حقوق تعاریف متفاوتی از محاربه آمده است که می توان اذعان داشت کامل ترین تعریف همان تعریف ماده ۲۷۹ قانون مجازات اسلامی است، در این ماده، محاربه به معنای سلاح کشیدن بر مردم به قصد جان، مال یا ناموس آنان و یا به قصد ترساندن آنان، به گونه ای که سبب ناامنی در محیط گردد، آمده است. شروطی برای تحقق جرم محاربه، محارب و مجنی علیه موجود است که میان فقیهان امامیه در مورد آن ها اختلاف نظر وجود دارد. پژوهش حاضر بر آن است تا با روشی توصیفی تحلیلی به بررسی و تحلیل اقوال موجود در مسئله و ارزیابی ادله دیدگاه ها بپردازد.

کلیدواژه ها:

محاربه ، شروط محاربه ، محارب ، مجنی علیه