مصر در دوره خلافت امام علی (ع) (۳۷ ه تا ۳۹ ه)

سرزمین مصر در جوار شبه جزیره عربستان از دیر باز مورد توجه اعراب بوده است.دعوتنامه رسمی پیامبر(ص) به حاکم مصر در سال هفتم هجرت اولین تلالو خورشید اسلام برفراز این سرزمین بود. گر چه مسایلیچند، مانع از گسترش روابط در این عصر شد اما به نظر می رسد زمینه ی نفوذ اسلام در این کشور را پایهریزی نمود.بعدها در جریان فتوحات رویای استیلای مسلمین بر مصر به عنوان قطبی سرنوشت ساز، درحوادث تاریخ اسلام نمودار شد.چند صباحی از حاکمیت مسلمانان در مصر نگذشته بود که فریاد تظلممصریان، آغازگر فتنه ای شد که پایانش قتل خلیفه سوم بود.آغاز خلافت امام علی (ع) فصلی نوین را در تاریخ مصر گشود. که به نظر می رسد، اگر مشکلات داخلیخلافت، کارشکنی های معاویه و قدرت گیری جناح مخالفین علی (ع) نبود، شالوده حکومتی اسلامی ومقتدر، در این سرزمین مستعد، پی ریزی می شد. چرایی و تحلیل حوادث مصر با اتکاء بر دوره ی خلافتامام علی (ع) از جمله مسایلی است که این مقاله می کوشد با توسل به شیوه ی توصیفی- تحلیلی به شرح آن بپردازد.

کلیدواژه ها:

مصر ، علی (ع) ، قیس بن سعد عباده ، عمرو بن عاص ، محمد بن ابی بکر