بررسی نقش واسطه ای خودتنظیمی هیجانی در رابطه بین میزان افسردگی و سلامت عمومی در بیماران مبتلا به اختلال افسردگی اساسی

زمینه مسئله و هدف پژوهش: مطالعات انجام شده بر روی افسردگی نشان دهنده این است که به شکل مستقیمی بر روی سلامت جسمی و روانی فرد (سلامت عمومی) و عملکرد هیجانات وی تاثیر دارد. در این پژوهش نقش واسطه ای خودتنظیمی هیجانی در رابطه بین میزان افسردگی و سلامت عمومی در بیماران مبتلا به اختلال افسردگی اساسی مورد مطالعه قرار گرفته است. روش: در خصوص پژوهش حاضر جامعه مورد مطالعه برابر ۳۸۵ نفر به که به گونه در دسترس در نظر گرفته شده است شامل زنان و مردان می باشد که در نهایت ۵۹۳ شرکت کردند که از این نمونه ۳۷۴ نفر معیار شرکت در پژوهش را دارا بودند. پرسشنامه های مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه خودتنظیمی هیجانی مارس، پرسشنامه سلامت عمومی گلدبرگ (GHQ) و پرسشنامه افسردگی بک (II- BDI) بوده اند. روش ارزیابی توصیفی از نوع همبستگی و تحلیل از نوع معادلات ساختاری بوده است. یافته ها: نتایج نشان داد که خودتنظیمی هیجانی نقش واسطه ای بین سلامت عمومی و میزان افسردگی را ایفا می کند. به عبارت دیگر هر چه میزان خودتنظیمی هیجانی کمتر شود، سلامت عمومی دچار اختلال می شود و میزان افسردگی بالاتر میرود و هر چه میزان خودتنظیمی هیجانی بیشتر شود، سلامت عمومی بهتر و میزان افسردگی کمتر می شود. نتیجه گیری: در نتیجه برای افراد مبتلا به اختلال افسردگی اساسی فارغ از دارو درمانی میتوان با روش های مختلف بهبود خودتنظیمی هیجانی سیر بروز اختلال را کاهش داد.

کلیدواژه ها:

میزان افسردگی ، خودتنظیمی هیجانی ، سلامت عمومی ، اختلال افسردگی اساسی