بررسی و تبین ابزارهای تحقق پذیری طرح های شهری در ایران (نمونه موردی طرح های جامع و ساختاری _ راهبردی شهر شیراز)

تصویری که از عملکرد طرحهای توسعه شهری تاکنون ارایه شده است، عمدتا مربوط به سه دهه ای است که کشور باافزایش سریع جمعیت و رشد شتابان شهرنشینی مواجه بوده است و از این رو، کیفیت اجرا و میزان توفیق برنامه هایبخشی، در طرح ها همواره ناموفق و یا در عمل و اجرا، کمی موفق یا نسبتا موفق ارزیابی شده است. نتایج طرح مطالعاتیارزیابی میزان موفقیت ۷ طرح جامع که توسط سازمان مدیریت و برنامه ریزی کشور و با استفاده از خدمات مشاوره ایصورت می گیرد، حاکی از ناموفق بودن طرح ها در زمینه هدایت و کنترل رشد و توسعه حوزه نفوذ و ارتقای کیفیت زندگیدر حوزه نفوذ و نیز ناموفق بودن طرح ها در زمینه تحقق کاربری ها و نوع استفاده از اراضی، تحقق شبکه ها و تحققتقسیمات کالبدی در شهرها و نیز موفقیت کم در زمینه تحقق نحوه گسترش و جهات توسعه و محدوده های مصوب وموفقیت نسبی در تحقق تراکم های ساختمانی و سایر ضوابط ساختمانی بوده است. این تحقیق با بررسی نتایج دو طرحجامع شیراز در سالهای ۱۳۴۵ ، ۱۳۶۸ و ۱۳۸۵ و همچنین نگاهی به اهداف و کلیت طرح ساختاری راهبردی ابزارهایتحقق پذیری آنها را مورد بررسی قرار دهد.

کلیدواژه ها:

طرح جامع ، طرح ساختاری- راهبردی ، ابزارهای تحقق پذیری ، دستگاه های اجرایی ، مشارکت مردمی