وحید زارعی - کارمند رسمی شهرداری شیراز،کارشناسی مهندسی عمران، شیراز
رضا کاویانی - کارمند رسمی شهرداری شیراز،کارشناسی ارشد مدیریت امور شهری، شیراز

تصویری که از عملکرد طرحهای توسعه شهری تاکنون ارایه شده است، عمدتا مربوط به سه دهه ای است که کشور باافزایش سریع جمعیت و رشد شتابان شهرنشینی مواجه بوده است و از این رو، کیفیت اجرا و میزان توفیق برنامه هایبخشی، در طرح ها همواره ناموفق و یا در عمل و اجرا، کمی موفق یا نسبتا موفق ارزیابی شده است. نتایج طرح مطالعاتیارزیابی میزان موفقیت ۷ طرح جامع که توسط سازمان مدیریت و برنامه ریزی کشور و با استفاده از خدمات مشاوره ایصورت می گیرد، حاکی از ناموفق بودن طرح ها در زمینه هدایت و کنترل رشد و توسعه حوزه نفوذ و ارتقای کیفیت زندگیدر حوزه نفوذ و نیز ناموفق بودن طرح ها در زمینه تحقق کاربری ها و نوع استفاده از اراضی، تحقق شبکه ها و تحققتقسیمات کالبدی در شهرها و نیز موفقیت کم در زمینه تحقق نحوه گسترش و جهات توسعه و محدوده های مصوب وموفقیت نسبی در تحقق تراکم های ساختمانی و سایر ضوابط ساختمانی بوده است. این تحقیق با بررسی نتایج دو طرحجامع شیراز در سالهای ۱۳۴۵ ، ۱۳۶۸ و ۱۳۸۵ و همچنین نگاهی به اهداف و کلیت طرح ساختاری راهبردی ابزارهایتحقق پذیری آنها را مورد بررسی قرار دهد.

طرح جامع، طرح ساختاری- راهبردی، ابزارهای تحقق پذیری، دستگاه های اجرایی، مشارکت مردمی