تحلیل مکانیابی و توزیع مراکز درمانی در شهر زابل

در مکانیابی خدمات عمومی شهری، تنها افزایش سرانه های خدماتی دلیلی بر خدمات رسانی بهتر نیست، بلکه آنچهبیشتر حائز اهمیت است توزیع بهینه این مراکز است. در این میان کاربری درمانی به عنوان یکی از خدمات عمومیحیاتی از حساسیت بیشتری برخوردار است؛ لذا هدف اصلی از پژوهش حاضر، پرداختن به مساله ی نحوه توزیع خدماتدرمانی از منظر عدالت فضایی می باشد، به طوری که براساس نتایج حاصل از این سنجش بتوان شهر را بر اساس میزانبرخورداری و برابری در توزیع و دسترسی به کاربری درمانی سطح بندی کرد. روش تحقیق پژوهش حاضر توصیفی-تحلیلی و شیوه گردآوری داده ها مبتنی بر مطالعات اسنادی- میدانی و مورد پژوهش شهر زابل واقع در استان سیستان و بلوچستان است. در همین راستا با شناسایی معیارهای موردنظر در مکانیابی مراکز درمانی (سازگاری، آسایش، مطلوبیت،کارایی، ایمنی) در شهر زابل؛ برای هر یک از آنها لایه ای ویژه در محیط GIS تهیه گردید و با همپوشانی لایه هایمذکور با استفاده از مدل تحلیل سلسله مراتبی (AHP)، به بررسی آنها پرداخته شد. کل محدوده شهر زابل در سه نقشهمراکز خدمات درمانی در مقیاس منطقه، ناحیه، محله به پنج طبقه مناسب، نسبتامناسب، بی تفاوت، نسبتا نامناسب ونامناسب تقسیم و راهکارهای مناسب ارائه شد. نتایج نشان دهنده آن است که سرانههای موجود درمانی با سرانه هایاستاندارد مطابقت نداشته و در موارد زیادی با کمبودهای چشمگیری مواجه است. همچنین موقعیت مکانی مراکز درمانیدر شهر زابل، متمایل به مرکز شهر است و با فاصله گیری از مرکز شهر از تعداد مراکز درمانی کاسته می شود.

کلیدواژه ها:

مکانیابی بهینه ، مراکز درمانی ، تحلیل مکانی ، سامانه اطلاعات جغرافیایی ، زابل