از بداهه نوازی در موسیقی تا بداهه پردازی در معماری

در طول تاریخ هنر، همواره دو شاخه معماری و موسیقی نقش بسزایی در زندگی انسان ایفا کردهاند. مفهوم «بداهه» به معنای بدون آمادگی و عدم قابلیت پیش بینی، ادامه روند فعلی خاص است که یکی از عالیترین و شاخص ترین وجوهاجرای کارهای هنری است. موضوع بداهه نوازی، امری است که همواره در تاریخ موسیقی جهان وجود داشته است و اینموضوع نیز تصادفی نیست؛ بلکه میتوان آن را نوعی گفتمان که در لحظه پیدایش، مبتنی بر چارچوب های زمانی وفرهنگ موسیقایی آن مردم است، تعریف کرد. در معماری هم مانند موسیقی، مفهوم بداهه قابل درک بوده و در مسیرآفرینش اثر تعریف میشود؛ چون معماری، هنری وابسته به مکان، و همچون موسیقی جاری بر بعد چهارم، یعنی زماناست، حتی پس از خلقت و با حضور انسان در فضا هم، بداهه در موسیقی قابل فهم است. در این پژوهش سعی بر آناست با هدف قرار دادن مفهوم بداهه، و چگونگی محقق شدن و جایگاهش در این دو شاخه هنری و پیوندهای بین آنها،یافته ها را مورد بررسی قرار داده و به پرسش ها از این منظر پاسخ داده شود که بداهه نوازی در موسیقی، و بداهه پردازی درمعماری، چه جایگاهی دارد و با چه معیارهایی تعریف می شوند؟ و همچنین سرانجام بگوئیم، این دو هنر در بداهه دارایچه اشتراکاتی هستند و با چه مولفه هایی می تواند در طراحی معماری دیده شود. در نهایت هم جمع بندی پژوهش بهچهار اصل در رابطه با بداهه پردازی در معماری می پردازد. روش تحقیق در این پژوهش، کیفی و از نوع توصیفی- تحلیلی، پرسش محور و فاقد فرضیه است.

کلیدواژه ها:

بداهه ، معماری ، موسیقی